Dat de heren van Zu lak hebben aan muzikaal hokjesdenken en maar al te graag de confrontatie met andere muzikanten opzoeken is zo ondertussen geweten door de fans. Voor dit album bundelt het Italiaanse trio de krachten met Nobukazu Takemura, een Japanse elektronicamuzikant die onder meer al op het Thrill Jockey-label werk uitbracht.
De combinatie van Zu's krachtige stoofpot van freejazz, avant-garde en experimentele rock met de uitgepuurde, abstracte elektronica van Takemura werkt wonderwel. Dat bewijzen ze al meteen in de opener 'Alone with the Alone': stotterende en pruttelende elektronicasnippers en dreigende basklanken komen in een meeslepende maalstroom van percussie- en distortionbasgeweld terecht. De track vloeit naadloos over in 'The Culprit'. Bassist Pupillo houdt het hier sober, zijn metalig klinkende basklank voorspelt dreiging, net als de sissende ruis van Takemura op de achtergrond. Drummer Battaglia schittert wanneer hij invalt met een bezwerend en gevariëerd percussieritme. Een loeiende baritonsax stuurt de track naar een korte climax. De volgende track is dan weer een stevige moot met reutelende saxuithalen over een nukkig, log ritme. Halverwege het album wordt met 'Usual Conversations With Yama' de grenzen van het muzikale afgetast. Het is een twaalf minuten lange uitstap langs een minimaal, eentonig en bijzonder kil landschap. Een zoemend dronegeluid dat lijkt te zijn veroorzaakt door een slecht ingeplugde versterker, wordt onderhuids aangevuld met haperende bleeps en tikjes en enkele heldere sonarachtige plopgeluidjes. Dit experiment breekt volledig in stijl met de andere songs en is niet iets om bij iedere beluistering van de cd uit te zitten. Toch is het een fascinerend en gedurfd statement. Daarna slaat de verwarming terug aan en wordt de weerbarstige draad van de eerste tracks met evenveel succes weer opgenomen. In het afsluitende 'Deliver Me From The Book Of Self' bijvoorbeeld, is de symbiose tussen Zu en Takemura totaal. Hoge testtonen, ruis en scherpe bliepjes wikkelen zich rond een subtiel gespeelde baslijn, relaxte percussie en een enkele mijmering op baritonsax. Een gepast einde voor alweer een bevreemdende trip in het muziekuniversum van Zu.
Zu werkte ondertussen al samen jazzmusici als Ken Vandermark, Mats Gustafsson, Fred Lonberg-Holm en Eugene Chadbourne en bewijst met dit album dat hun geluid evengoed compatibel is met elektronicamuziek. Benieuwd met wie ze de volgende keer de studio induiken.
Meer over Zu & Nobukazu Takemura
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
