De mooiste fluitsonates van de twintigste eeuw. Gespeeld door de beste fluitist ter wereld. Vergezeld door een pianist waarvan je als solist alleen maar kan dromen. Allemaal zonder overdrijven. Resultaat? Een concert met de emotionele impact van een mokerslag. Gezien en gehoord in de Handelsbeurs op 27 april.
Altijd opletten geblazen met de fluit. Klinkt bevooroordeeld, maar al te vaak wordt het instrument op een zeemzoeterige manier ingezet. Of erger nog: op die manier bespeeld. Hoe commercieel sommige cd-releases van Emmanuel Pahud ook mogen zijn, dat is zijn klank allerminst. Geen vals sentiment, maar gespierdheid, projectie en een overweldigend kleurenpalet. Pahuds spectrum is enorm, waardoor de om de hoek loerende monochromie van een fluitrecital geen schijn van kans maakt. Reken daarbij een onfeilbare muzikaliteit en er ontstaat zo'n concert dat een mens onmogelijk na kan vertellen.
Dezelfde kwaliteiten keerden terug in een lichtvoetiger werk: Poulencs fluitsonate. Zonneschijn en mooie melodieën, het langzaam deel gevormd door een aangrijpende cantilene. Op en top Frans, zoals ook het hoofdwerk voor de pauze: de sonatine voor dwarsfluit en piano van Henri Dutilleux. Menig melomaan zal enthousiast reageren bij de gedachte aan de fenomenale orkestwerken van deze op dit moment 97-jarige componist. Het werk voor fluit en piano dateert echter van vroeg in zijn carrière en is nog meer schatplichtig aan de traditie dan getuigend van een eigen stem. Hoewel veelkleurig blijft het misschien meer in virtuoos opzicht een uitdaging. Doch aangenaam en verrassend na het wat eentonig werk van Martinu. Programmatisch sterk trouwens om drie werken (alle behalve de Poulenc) uit het eerste deel van de jaren veertig van de vorige eeuw te brengen. Het laat de veelstemmigheid horen die sindsdien alleen nog meer is toegenomen. Afsluiten deden de twee echter met een ferme stap terug in de tijd, met de drie 'Fantasiestücke' van Schumann. Een loyale gift en waar genot om Eric Le Sage in "zijn" repertoire bezig te horen.
