Het festival Istanbul Expres koppelde Belgische en Turkse muzikanten aan elkaar. Het Belgische trio Aka Moon kreeg het gezelschap van Misirli Ahmet en de Turkse band Baba Zula trof accordeonist Tuur Florizoone. Het resultaat van deze ontmoetingen was te horen in Vooruit.

Van het Belgische trio Aka Moon kan veel gezegd worden, maar niet dat ze verslingerd zijn aan muzikale exclusiviteit. Artistieke monogamie is bij deze groep al jaren onbespreekbaar, maar de relaties met andere muzikanten zijn nooit muzikale one night stands. Keer op keer slagen de drie er in om in de wereld van hun compagnon(s) door te dringen. Dat kan zich vertalen in een geluid waarbij de muziek van de gast dominant word – zoals te horen is op hun laatste cd, die opgenomen werd met de Afrikaanse groep/familie rond Baba Sissoko en waarmee Aka Moon in augustus nog op Jazz Middelheim stond – maar ook in het omgekeerde.

Voor Istanbul Expres ging de groep op voorstel van de organisatoren een samenwerking aan met de Turkse darbukaspeler Misirli Ahmet. Gent kreeg de Belgische première van dit project en hoorde een opvallend licht en lenig geluid. Deze keer lag de klemtoon meer op het repertoire van Aka Moon, waarbij Misirli Ahmet zich mooi wist in te voegen.

Het kader werd getrokken door de drumgrooves van Stéphane Galland, waarbinnen Misirli Ahmet zijn gang kon gaan. Zijn kleureffecten en de energiek ratelende roffelritmes werden immers niet geleverd in vaste, herhalende patronen. De percussionist kon zijn rol vrij invullen, waardoor de muziek constant in beweging bleef.

De veerkracht van het lichtere geluid stelde de groep in staat om extreem verschillende composities te spelen. In tegenstelling tot bij sommige andere projecten van Aka Moon kon hier zonder moeite naar tragere en zachtere stukken gegrepen worden, naast de bekende, snellere. Eender in welke gedaante het kwartet speelde, steeds viel de centrale rol van bassist Michel Hatzigeorgiou. Het gemak waarmee hij de lange melodielijnen meespeelde met saxofonist Fabrizio Cassol of deze voorzag van een kortgeknipte begeleiding of van een polyfone tegenstem was haast ridiculiserend.

Aka Moon & Misirli Ahmet (foto: Reinout Hiel)
Aka Moon & Misirli Ahmet (foto: Reinout Hiel)
De bekende hoekige ritmes, zigzaggende melodielijnen, tempoveranderingen en –verschuivingen namen naar het einde van het optreden toe steeds een prominentere plaats in, waardoor de rol van drummer Stéphane Galland steeds groter werd. Dat deze evolutie wat ten koste ging van de inbreng van Misirli Ahmet en de frisheid die zijn pittige geluid bijdroeg, was een spijtige zaak, al blijft het muzikale spel van Aka Moon op zich een belevenis om waar te nemen.  Hoe ver de groep ondertussen gevorderd is in het zich eigen maken van de zelfgekozen complexiteit werd duidelijk in de bisnummers. Hier moest zelfs de energieke Misirli Ahmet zijn drie gastheren geregeld laten gaan. Het is daarbij echter maar de vraag wie wel in staat is om Aka Moon in deze asymmetrische doolhofstructuren te volgen.

De tweede ontmoeting van deze Belgisch-Turkse avond was die tussen accordeonist Tuur Florizoone (Tricycle) en Baba Zula. Deze Turkse band stond voor de derde maal in Vooruit en kon dus bezwaarlijk als een nobele onbekende bestempeld worden. Hetzelfde gold voor hun muziek. Met elektrische baglama (of saz, een luitachtig snaarinstrument), traditionele percussie en dubby elektronica brouwden ze hun vertrouwde elektro-akoestische dance vol volkse melodieën en diepe Jamaicaanse injecties.

Al snel rees echter de vraag of voor Baba Zula de samenwerking met de Belgische accordeonist wel het hoofddoel was. Niet alleen bestond het gespeelde repertoire voor een groot deel uit stukken van hun recentste plaat ‘Gecekondu’ (waardoor de passage vooral in een promotour leek te kaderen), bovendien was de rol van Florizoone beperkt en werd die nog verkleind door het amper doorkomen van zijn  bijdrages in de eindmix.

Nochtans vraagt het geen overweldigende inzet om in het concept van Baba Zula mee te draaien. De muziek is harmonisch eenvoudig en door de herhalende thema’s bovendien ook qua verloop voorspelbaar. Een beetje muzikant kan in deze context zo mee. Twee keer het album beluisteren zou daarvoor ruim voldoende moeten zijn, zeker voor iemand met de staat van dienst van Florizoone. De samenwerking was dan ook teleurstellend te noemen. Verder dan wat los gesoleer of het braaf op keyboards begeleiden kon, mocht of wilde de accordeonist niet gaan.

De prestatie van Baba Zula als band maakte daarbij weinig goed. Waar op de nieuwe cd (terug) een aanstekelijk dansbaar sfeertje wordt gecreëerd, zakte de pudding live snel in elkaar. De percussiepartijen bestonden grotendeels uit herhaalde formules (een scherp contrast met de steeds een eigen weg zoekende Misirli Ahmet) en de lead partij van de baglama beperkt zich doorgaans tot het hernemen of lichtjes parafraseren van de hoofdmelodie.

De inzet van zangeres Elena Hristova bracht geen soelaas. Vanaf haar eerste verschijning in ‘Efkarli Yaprak’ werd haar stem kurkdroog de zaal ingestuurd, waardoor alle oneffenheden qua intonatie (en dat waren er aardig wat) meteen opvielen. De opgetrommelde buikdanseres slaagde er ook niet in om de temperatuur de hoogte in te jagen. Dat lukte pas op het einde van de reguliere set met het aanstekelijke ‘Hopçe’. De catchy riff, de distortion op de baglama en de mogelijkheid tot meeroepen voor het publiek zorgden voor een lichtjes rockende ambiance. Zo vormde het slot meteen het hoogtepunt van het optreden. Helaas was het vooral een hoogtepunt door het makke en weinig geïnspireerde optreden dat er aan vooraf ging.  

 

Meer over Istanbul Expres: Aka Moon & Misirli Ahmet, Baba Zula & Tuur Florizoone


Verder bij Kwadratuur

Interessante links
Agenda
Concertagenda
  • Geen concerten gevonden.