Wie hoopt niet dat Maria João Pires, nu ze aan de Muziekkapel Koningin Elisabeth komt lesgeven, vaker zal optreden in België? Op zondag 4 november deed ze dat alvast met waar ze het beste in is: een Mozartconcerto. De betovering van haar spel werd slechts gedeeltelijk overgenomen door het Scottish Chamber Orchestra. Ook in Beethovens zesde symfonie kwam het orkest onder leiding van de jonge Engelsman Robin Ticciati nooit echt van de grond.
Door het gerenommeerde muziektijdschrift Grammophone werd Robin Ticciati recent bij de tien beste jonge dirigenten ter wereld gerekend. Opmerkelijk genoeg is hij al drie jaar lang chef-dirigent van het toch wel belangrijke Scottish Chamber Orchestra. Afhankelijk van welke dirigent ervoor staat, neemt dit orkest op voor grote labels zoals Decca, Chandos of Virgin Classics. Deze dirigenten zijn vaak niet de minsten, wat leidt tot boeiende samenwerkingen met belangrijke solisten als Renaud Capucon, Bryn Terfel, Nicola Benedetti of Piotr Anderszewski. De misschien wel bekendste samenwerking bestond uit de gouden combinatie van Sir Charles Mackerras en Alfred Brendel tussen 1998 en 2002. In vier cd's nam de toen al eind de zestig zijnde Brendel met zijn vriend Mackerras enkele favoriete Mozartconcerti terug onder de loep, met fenomenaal resultaat. Mackerras, die twee jaar geleden overleed, kan gerust de dirigent genoemd worden die dit orkest op de internationale kaart zette.
De andere werken op het programma baadden in een idyllische sfeer. Wagners 'Siegfried-idylle' werd door Ticciati heel evenwichtig en nuchter vertolkt. Zijn aanpak van grote transparantie en zin voor opbouw kwamen het werk bijzonder ten goede. Misschien had het geheel bijwijlen net iets te weinig spanning, maar dat gaf niet als opener: orkest en dirigent trokken hiermee direct en volop de aandacht. Waar het orkest er niet optimaal in slaagde het Mozartconcerto tot een heel ontroerende luisterervaring te maken, was er nog het excuus van aandacht voor de solist. Veel werd dan ook verwacht van Beethovens zesde symfonie. Een compositie die het vaak goed doet op het podium omwille van zijn vele bekende thema's en dankbare soli bij de blazers. Maar het gevoel van vrijheid en ongedwongenheid was te weinig aanwezig. In de boerendans die overgaat in het onweer flakkerde de muziek heel even op, maar helaas bleef het daarbij. Het quasi stilstaande tweede deel werd te vlak gespeeld en de finale hield het oor onvoldoende vast. Een als geheel te weinig spannende uitvoering waarin de dynamieken, de tempi, de kleuren te schools en voorzichtig werden benaderd. Maar inderdaad, Robin Ticciati is nog jong en als Beethovendirigent kan hij nog veel groeien.