Een voorbode van troosteloze weemoed hing in de nostalgisch gerenoveerde inkomhal van De Roma. Wetende dat achter de coulissen zich enkele grootheden van het minimalisme begaven, wendde het publiek zich naar het podium. En nog voor de eerste noot weergalmde, werd het muisstil...

Als smaakmaker mocht Sleepingdog, het ambientpop project met Chantal Acda als eerst aantreden om daarna te fakkel door te geven aan A Winged Victory For the Sullen, een neoklassiek, ambient en minimalistisch concept met Dustin O'Halloran.
Adam Wiltzie, bekend van onder andere Stars of the Lid en Sparklehorse, mocht het podium van de Roma maar liefst twee keer betreden om deskundige klanktapijten neer te leggen voor beide acts.

Chantal Acda van Sleepingdog nestelde zich aarzelend en zonder veel woorden achter de piano en zette zo meteen de toon voor een elegische en intieme muzikale ervaring. In pakkende nummers als 'Scary Movie' en 'He Love To See The World Through His Camera', waarbij de piano en de drone-experimenten van Adam Wiltzie hartverscheurend inwerkten op de ziel, ging de fragiele, troostende stem van Chantal Acda haast door merg en been. Deze hoogtepunten getuigden van de ingetogen grandeur en de melancholische parels die deze samenwerking met zich meebracht. Helaas kwam het occasioneel gitaarspel van Chantal Acda bij momenten onzeker over. Dit in tegenstelling tot haar pianospel, dat, hoewel fragiel, toch elk moment wist te overtuigen. Een ander minpuntje vormden de herhalende soundscapes van Adam Wiltzie die bijwijlen eentonig klonken door het overmatig gebruik van het octaafeffect. Hiermee verbrak de vakkundigheid van de ambient-grootmeester soms jammer genoeg het dromerige geheel.

A Winged Victory For The Sullen, de in 2007 ontstane samenwerking tussen componist Duston O'Halloran en Adam Wiltzie, nestelt zich diep in het rijk van de  neoklassieke ambient. Met hun panoramisch uitgesponnen en oorverdovend verstilde composities wisten de twee het publiek tot melancholische zelfreflectie te bewegen. Dit was ook te merken aan het applaus dat pas losbarstte toen de laatste noot reeds lang uit het hoorbare spectrum vervlogen was.

Met onder andere 'Minuet For A Cheap Piano' en afsluiter 'Steep Hills Of Vicodin Tears' toonde O’Halloran en Wiltzie, ondersteund door strijkers, hun enorm talent om zielsoverstijgende en tijdloze composities te schrijven, zonder te vervallen in ambientclichés. De cello, altviool en viool dreven het neoklassieke 'Steep Hills of Vicodin Tears' tot een ingetogen climax vol melancholie, wat deed denken aan het recente werk van Olafur Arnalds. Andere composities zoals het eerder vernoemde 'Minuet For A Cheap Piano' en 'We Played Some Open Chords' identificeerden zich dan weer met het werk van Nils Frahm, Peter Broderick en Ludovico Einaudi. Hierin toonde Dustin O'Halloran dat hij behoort tot de top van de moderne minimalistische pianisten.

Het aan vroegtijdig overleden Mark “Sparklehorse” Linkous opgedragen 'Requiem For The Static King' versteende het publiek meer dan tien minuten lang, waarbij de lichtjes uit balans getrokken soundscapes van Adam Wiltzie helaas te dominant aanwezig waren. Desalniettemin getuigde de passage in Borgerhout dat A Winged Victory For The Sullen, met slechts één album op zak, een bijzonder project is waar in de toekomst ongetwijfeld nog veel van gehoord zal worden. En dit ook voorbij de grenzen van de cinematofiele muziekliefhebber.

Meer over Sleepingdog, A Winged Victory For the Sullen


Verder bij Kwadratuur

Interessante links
Agenda
Concertagenda
  • Geen concerten gevonden.