Met elk nieuw Mozart-volume leek Kristian Bezuidenhout zijn vorige te evenaren. Omdat deze illustere virtuoos op de pianoforte misschien zelf ook aanvoelde dat daar vroeg of laat een eind aan moest komen, of omdat het publiek er veel te ongeduldig op zat te wachten, bundelde Harmonia Mundi volumes 5 en 6 van zijn Mozart-cyclus met de werken voor solo klavier. Vier pianosonates, vier variatiereeksen en twee toegiften: alweer wist de Zuid-Afrikaan zijn opname perfect te balanceren. Meer nog dan op een behendig samengesteld programma, met genoeg variatie binnen de afzonderlijke cd's, is het echter te verwonderen hoezeer Bezuidenhout weet door te dringen tot de essentie van Mozart. Eens te meer legt hij een fantastisch discours af, ongeacht welke partituur men hem voorschotelt.
Van Mozarts elfde pianosonate is het afsluitende allegretto maar al te goed gekend. De twee beduidend minder uitzinnige delen die voorafgaan, genieten niet de reputatie van de finale, die met een grappig thema de sonate vervolledigt. Nochtans is het KV 311 in zijn totaliteit een fantastisch werk, zeker met een uitvoerder als Kristian Bezuidenhout. Zijn pianoforte, een instrument van het jaar 2009 geconstrueerd naar een model uit 1805, klinkt nergens te hard of te onvolmaakt, maar produceert een eerlijke en pure toon die de luciditeit van de uitvoerder extra in de verf zet. Geen schijntje bedrieglijkheid komt hier aan te pas: dit is uitvoeren met een tijdloze geest in het achterhoofd. Niet zozeer historisch, wel van alle tijden; geen slaafse authenticiteit, wel avontuur en verhaal in al te vaak wat te licht behandelde muziek.
