Het zal je maar overkomen: een uitstekend jazzmuzikant zijn, maar eerder bekendheid genieten als componist en arrangeur dan als uitvoerder. Michel Herr, een inmiddels op leeftijd gekomen veteraan van de Belgische jazz, komt de laatste jaren vaker in de belangstelling omwille van de nummers die hij schreef dan om wat hij aan het klavier presteerde. De muzikant is de laatste jaren echter niet meer zo actief als musicus in vergelijking met vroeger. Niettemin mag hij dankzij een resem samenwerkingen met Toots Thielemans, Chet Baker en Joe Henderson (om er maar enkele te noemen) tevreden terugblikken op een rijkelijk gevulde carrière. Inmiddels wordt Herr op de Belgische jazzscène uitgebreid geëerd, met als meest prominente voorbeelden het dubbelalbum van het Brussels Jazz Orchestra uit 2008 en meer recent de nieuwste plaat van Ivan Paduart.
Paduart zag zijn ster eind de jaren '80 en begin de jaren '90 snel rijzen, maar inmiddels is het iets stiller geworden rond de Brusselaar. Hij interesseert zich al lang voor fusion en easy listening-jazz, waardoor het ook niet mag verbazen dat zijn ode aan de muziek van Michel Herr niet het meest avontuurlijke album is dat ooit het licht heeft gezien. Label September benaderde Paduart echter met de vraag of hij geen project wilde opzetten rondom muziek van de componist, omdat een aantal andere Belgische muzikanten zich hierover reeds zeer enthousiast hadden betoont. Zodoende kwam 'Herritage' er: iets minder dan een uur aangenaam verpozende jazz met mensen als Bert Joris, Philip Catherine en Philippe Aerts in de gelederen. De groep wordt vervolledigd door saxofonist Toon Roos en drummer Hans Van Oosterhout, wat betekent dat Paduart een sterk kwintet om zich heen wist te verzamelen dat probleemloos voor de nodige schwung kan zorgen.
Wat theoretisch niet fout kan lopen, loopt ook niet fout. 'Herritage' is een heerlijk album, dankzij de fantastische solisten die zich geweldig laten stuwen door de pulserende, spannende en progressieve harmonische onderbouw van Herrs composities. Bert Joris klinkt soms nogal gejaagd, maar zijn warme trompetklank is ook hier weer een groot surplus en van zijn inventiviteit is het andermaal verbaasd genieten. Toon Roos voegt een iets ruiger geluid toe aan het geheel, terwijl Philip Catherine de hem typerende melancholische solo's aanbrengt. Paduarts inbreng glijdt zoals wel vaker als zoete koek naar binnen, maar Van Oosterhout drumt gelukkig vanuit een grote urgentie en Aerts duwt het kwintet zeer vloeiend voor zich uit. Er zijn weliswaar rustpunten in de plaat, maar zelfs hierin blijft de sfeer zinderen: Herrs voicings en Paduarts conceptualisatie van diens nummers zorgen voor een constante flow die de luisteraar aan de speakers gekluisterd houdt.
Op 'Herritage' wordt de jazz niet heruitgevonden, maar dat was ook de bedoeling niet. Wie het cliché van de warmbloedige, swingende of melancholische jazz op uitstekende wijze bevestigd wil zien, zal Paduart na het horen van zijn laatste album op handen dragen.
