deFilharmonie bouwt gestaag voort aan een integrale opname van Beethovens symfonieën en sinds een vorige uitgave met Beethovens vijfde en achtste symfonie (PTC 5186 316) doen zij dat bij het Nederlandse label Pentatone Records. Dit plaatje stelt Beethovens eerste en derde 'Erocia' symfonie voor.
Het is een knappe, duidelijk op authentieke uitvoeringspraxis geënte uitvoering geworden, met snelle tempi en een orkest dat zeer veel aandacht aan precisie en articulatie besteedt. Het tweede deel van de eerste symfonie neemt Herreweghe niet al te traag, met veel nadruk op het 'con moto' aspect van Beethovens tempoaanduiding. Dit geeft de muziek en ontspannen, diverterend karakter, zonder drama of pathos maar met elegante fraseringen en bijna vrolijke ritmes. Het scherzo klinkt eerder gematigd, zonder veel haast.
De derde symfonie mikt niet op effecten maar haalt Beethovens dissonantie, zijn ritmische verrassingen en scherpe accenten wel goed naar voren. De 'marcia funebre' krijgt bijna iets elegants mee met enkele knap afgewerkte fraseringen, die van dit deel iets meer maken dan een droge, slepende mars. De fuga naar het einde toe is geen voorbeeld van een bovenmenselijke inspanning, vol pathos maar een net heldere stijloefening, waarin Beethoves polyfonie doorzichtig en soepel gehouden wordt. Het scherzo klinkt haast speels, vooral in de kleine houtblazersoli maar zelfs in de 'tutti' gedeeltes behoudt het een lichtheid. Geen log tempo in de tragere sectie naar het einde van de finale van de symfonie toe, maar een ontspannen karakter dat de begeleidingsnootjes vlot en bewogen houdt.
Beide symfonieën vinden een knappe balans tussen de volle klank van moderne instrumenten (inclusief een vrij grote bezetting bij de strijkers) en de droge, harde klank van de authentieke pauken of trompetten. Die zorgen voor een gebalde maar rijke klank bijvoorbeeld in de coda van het laatste deel van de derde symfonie. Mooi soli in de houtblazers geven delen van de derde symfonie een kamermuzikale transparantie. Maar de aangenaamste verrassing is wel de transformatie die de strijkers van deFilharmonie lijken te hebben ondergaan: wie gewend was een de wat diffuse, wazige klank van dit orkest op eerdere opnamen, zal verbaasd zijn om te horen dat elke frase en elke snelle trek hier erg helder en accuraat weerklinkt.
Deze cd bewijst welke wonderen een grote dirigent als Herreweghe ook bij een minder groot orkest als deFilharmonie kan verrichten. Deze twee symfonieën krijgen een verrassend knappe uitvoering mee, die gedreven en transparant klinkt, met een rijke maar slanke klank van de muzikanten uit.
Meer over Ludwig van Beethoven
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
