Het gebeurt niet elke dag dat de Filharmonie concerteert met een van 's werelds beste en meest interessante pianisten. De Blauwe Zaal van de Singel zat dan ook afgeladen vol om chef-dirigent Philippe Herreweghe en zijn orkest aan het werk te horen samen met de pianist in kwestie, Leif Ove Andsnes. Andsnes heeft overigens net bij EMI een nieuwe cd met twee Rachmaninow-concerti uitgebracht. In Antwerpen stond naast het derde pianoconcerto van Ludwig van Beethoven muziek van Mendelssohn en César Franck op het programma.
Het programma was eerder traditioneel opgevat. Een korte ouverture als opwarmer voor een brok concerto, en na de pauze het symfonische werk. Over de kwaliteit van de solist bestaat geen twijfel, maar orkest en dirigent hebben een eerder wisselvallige indruk nagelaten.
Wanordelijk orkest in Mendelssohn, geniaal pianospel in Beethoven
Felix Mendelssohn geldt als een pionier voor de concertouverture, zijnde een ouverture die losgekoppeld wordt van een opera. De 'Trompeten-Ouvertüre opus 101' heeft nog niet de dramatische inhoud die zijn latere werk in dat genre zal hebben, maar wordt door zijn intelligente orkestratie en krachtige opbouw een aanstekelijke sfeermaker. Jammer genoeg hadden Herreweghe en deFilharmonie er klaarblijkelijk weinig aan gerepeteerd. Meer dan eens liep het samenspel de mist in, en gingen prachtige melodieën verloren door gebrek aan structuur. De eerste noten van Beethovens derde pianoconcerto leken plots een ander orkest te tonen. De orkestklank was homogeen, en er werd duidelijk naar elkaar geluisterd. Toch was het samenspel ook hier niet altijd je dat, waar Herreweghes beperkte slagtechniek allicht iets mee te maken heeft. Zijn invloed voor dit repertoire is echter onmiskenbaar, al zijn de wat afgemeten kopers en de korte zinsbouw iets waar misschien niet iedereen van houdt. Pianist Leif Ove Andsnes houdt er in vergelijking met Herreweghe een wat romantischere Beethovenvisie op na, wat zijn eerste noten onmiddellijk toonden. Zijn visie is er een van de grotere spanningsbogen, wat de opbouw en richting alleen maar ten goede komt. Het hele concerto lang hield hij het publiek in de ban met zijn parelend pianospel en met een vertolking waar elke noot tijd kreeg om te ademen. De prachtige kleuren die hij uit de vleugel toverde doen alle polemiek over het al dan niet op pianoforte spelen verstommen. Een uitvoering van wereldklasse, die authentiek was in haar muzikale intelligentie.
Indrukwekkende blazers in Franck
Na de pauze kreeg deFilharmonie volop de kans om zich te bewijzen in César Frankcs tweede symfonie. De symfonie leek in de romantiek lange tijd iets waar de Duitsers het alleenrecht over hadden. Pas aan het einde van de 19de eeuw durfden de Fransen er zich ook aan wagen. Bij Franck (geboren in België, maar eigenlijk toch meer een Fransman) is de invloed van Beethoven onmiskenbaar. Net zoals Beethoven zo vaak doet, werkt Franck met een kleine cel die hij in allerhande vormen laat terugkeren in het verloop van de symfonie: economie van de middelen. Van bij het begin van de uitvoering was duidelijke dat dit het werk was waaraan het orkest het meest gewerkt had. Een indrukwekkende orkestklank vol dynamische verschillen, waarin vooral de hout- en koperblazers zich van hun beste kant toonden waren daar het schitterend bewijs van. Als is dit werk er één waarin grote klankblokken tegen elkaar worden uitgespeeld, Herreweghe behield steeds de transparantie in het orkest, en liet al Francks contrapunt mooi naar voren treden. Een slotwoord van lof moet nog gaan naar de solist op Engelse hoorn , die zijn solo aan het begin van het tweede deel tot een hoogtepunt van deze uitvoering maakte.
Met de uitvoering van Francks symfonie heeft deFilharmonie getoond dat ze op de goeie weg zijn en over best wel veel kwaliteiten beschikken. Het zal echter in de eerste plaats niet dit zijn dat blijft nazinderen, maar wel de Beethoven van Leif Ove Andsnes. Wereldklasse!
