Mozart op pianoforte? Tot voor kort was het nog min of meer legitiem te twijfelen aan die combinatie. Tot Kristian Bezuidenhout begon aan zijn integrale cyclus van Mozarts klavierwerken. Intussen zijn het vijfde en het zesde volume in die serie al verschenen, terwijl het eerste deel nog maar dateert van 2010. De snelheid waarmee Bezuidenhout zich naar het einde van zijn project begeeft, is echter niet omgekeerd evenredig met de kwaliteit ervan. Integendeel. Dat de eerste volumes bedolven werden onder prijzen was niet meer dan terecht. Sedert het vierde volume werd het internationaal wat stiller rondom de reeks, maar de enige reden daarvoor kan zijn dat vakbladen niet in herhaling willen vallen door nog maar eens de loftrompet boven te halen. Hoe dan ook zullen diegenen die de eerdere volumes in huis hebben gehaald, er als de kippen bij zijn om Bezuidenhouts volgende delen te beluisteren. Een specialist op fortepiano zo compleet als deze Zuid-Afrikaan? Wie er één kent, mag de naam gauw wereldkundig maken. Er bestaat immers consensus over het feit dat Bezuidenhout, toch zeker voor wat Mozart betreft, zijn gelijke niet kent. Ook in Mendelssohn, Beethoven en Schumann liet Bezuidenhout de laatste jaren echter zijn vakbekwaamheid gelden, als solist én als begeleider. Want inderdaad, een kamermusicus moet volgens Bezuidenhout ook in een begeleidende rol kunnen schitteren. En dat deed hij, waarvan getuige een nu al indrukwekkende discografie.
Nu al. Bezuidenhout mag er dan wel 35 zijn, hij was geen wonderkind dat op zijn tiende werd ontdekt. Zijn carrière begon eigenlijk pas in 2001, met een eerste prijs op het Festival Musica Antiqua (het huidige MAfestival) in Brugge. Een paar jaar nadien nam Harmonia Mundi hem ter hand. Het is een platenmaatschappij die Bezuidenhouts zorgvuldigheid omtrent klank en precisie volledig deelt. Anders dan een vleugelpiano, die met gemak een hele ruimte kan vullen, plant het geluid dat een pianoforte voortbrengt zich minder efficiënt voort in de ruimte. Een dergelijk instrument goed vastleggen betekent de microfoons niet te ver van het instrument vandaan plaatsen, of er gaat teveel verloren. Anderzijds worden de microfoons in het beste geval evenmin vlakbij de snaren geplaatst, want het gaat niet zelden om instrumenten wier mechaniek zelf ook enig geluid voortbrengt. Daar is op Bezuidenhouts Mozart-serie echter bijzonder weinig van te merken. Ofwel heeft de man een uitstekend instrument te pakken, ofwel hebben de geluidstechnici hun job wonderwel volbracht. Ofwel zijn beide gewoon waar, wat nog de meest waarschijnlijke denkpiste is. Want zelfs vakmannen in de studio kunnen een belabberd instrument niet oplappen, noch kan een goed instrument ontsnappen aan een incompetent opnameteam.
In dit geval zijn de omstandigheden dus ideaal. Daar heeft Bezuidenhout ook zelf de hand in gehad. Hij speelt immers op een pianoforte van bouwer Paul McNulty, die ook de leverancier is van Ronald Brautigam, al jaren de ongekroonde koning van de fortepiano. Daarnaast bouwde Bezuidenhout voor beide volumes een evenwichtig programma uit. In het boekje wordt de consistentie van beide cd's afzonderlijk benaderd, kortom gaat het inderdaad om twee afzonderlijke delen die allicht om de prijs voor de consument te drukken werden samengevoegd. Binnen beide volumes zijn het twee sonates van waaruit Bezuidenhout vertrekt, om die vervolgens aan te vullen met iets lichter materiaal, met name telkens twee variatiereeksen. Een ongedateerde maar prachtige romance vormt het amuse-gueule van volume 5, terwijl Bezuidenhout voor volume 6 een magisch adagio van de vergetelheid behoedde. Behalve een ruim overzicht geven van Mozarts genie als componist van fonkelende klavierliteratuur, ambieert dit project ook de minder gekende snuisterijen onder de aandacht te brengen. Dat levert soms behoorlijk veeleisende programma's op, maar het resultaat is er ook naar. Dat juist dergelijke kleinoden van Bezuidenhout een niet onbelangrijke plaats krijgen binnen zijn recitals en dus binnen de uitgebreide Mozart-cataloog, maakt deze cyclus om nog een andere reden dan alleen de puur interpretatieve uitzonderlijk waardevol.
