Ook Philips brengt dit jaar een hele reeks cd's (opnieuw) uit ter ere van Mozarts 250ste verjaardag. Op deze plaat staan vier liturgische werken die minder bekend zijn als, pakweg, het requiem. Het zijn niettemin pareltjes, en vormen een mooi staaltje van Mozarts koormuziek.
De Vesperae zijn bedoeld voor de Avondmis, zoals in de naam besloten ligt. Het bestaat uit zes klassieke onderdelen (Dixit Dominus, Confitebor, Beatus vir, Laudate pueri, Laudate Dominum en Magnificat). Hoewel het 'slechts' een half uurtje duurt, toch neemt Mozart de hele liturgische tekst door. Enkel het vijfde deel (Laudate Dominum) is voor solist en orkest geschreven. Kiri Te Kanawa neemt de sopraansolo voor haar rekening. Het London Symphony Orchestra toont zich als een goede begeleider. Wat echter vooral opvalt aan deze versie is het gebrek aan richting. Alles is vrij rechtdoor gespeeld, zonder veel nuances of afwisseling. De enige verschillen in dynamiek die de luisteraar hoort, ontstaan door het afwisselen van het koor en de solisten. Het geheel wordt overigens met weinig stijlbesef gespeeld en klinkt voor Mozart overdreven romantisch. Dat ligt natuurlijk ook aan het feit dat de opname dertig jaar oud is en er toen veel minder werd gekeken en gezocht naar authentieke, stijlbewuste uitvoeringswijzen. Vooral het koor zingt steeds in één en dezelfde dynamiek (meestal te luid). Het Laudate Dominum is dan weer terecht één van Mozarts bekendere melodieën. De rust en sereniteit die dit fragment uitstraalt raakt heel diep. Mozart componeert lange, weinig bewegende melodieën die dus veel stuwing vragen om niet eentonig te worden. En dat is dan toch weer een punt waar Te Kanawa als uitvoerder in faalt. Hetzelfde geldt voor het motet 'Exultate, Jubilate', een van Mozarts vroege werken: te weinig muzikaal en zelfs vrij oninteressant. Te Kanawa zingt prachtige loopjes, haalt erg goed haar topnoten en is zeer verstaanbaar, maar ze zingt haar cadenzen gewoon rechtuit, zonder veel eigen inbreng, terwijl haar recitatieven meer gezongen dan vertellend gebracht worden. Hoewel Kiri Te Kanawa over het algemeen een grote dame is, valt ze op deze cd echt tegen.
De twee andere werken zijn hits uit de koorliteratuur. Het Kyrie in re klein staat in dezelfde toonaard als Mozarts Requiem en ook de stijl is erg gelijkend: dramatisch, plechtig en intimistisch. Hier slaagt het koor er erg goed in om de intieme sfeer van het werk vorm te geven, hoewel de forte-passages dan weer hard en vrij schel klinken. Het laatste werk is het Ave Verum, een kort, sereen werkje waar het koor vooral homofoon zingt. In dit werk laat het London Symphony Chorus pas echt zien wat het kan. De zangers zingen zo stil dat ze uit het orkest lijken te rijzen en vermengen erg homogeen met het klanktapijt van de strijkers.
In zijn geheel valt deze cd wat tegen, vooral omdat er met deze werken veel meer kan gedaan worden, interpretatief en stilistisch. Het blijft niettemin een goed uittreksel uit Mozarts kerkelijke muziekliteratuur.
Meer over Wolfgang Amadeus Mozart
Verder bij Kwadratuur
