De Franse pianist Pierre-Laurant Aimard is bij ons niet zo bekend, maar deze man is in Frankrijk een grote naam. Als pianist was hij jarenlang verbonden bij het Ensemble Intercontemporain van Pierre Boulez en hij nam, in nauwe samenwerking met de componist, de integrale pianowerken van Ligeti op. Maar Aimard is niet alleen op hedendaags gebied actief. Samen met Nikolaus Harnoncourt nam hij de pianoconcerti van Beethoven op.
Op deze cd staan drie van Mozarts concerti die in dezelfde toonaard staan, namelijk Bes groot, wat bij Mozart vaak geassocieerd wordt met onbezorgd geluk. Toch stammen de drie werken uit verschillende periodes van Mozarts leven. Het zesde concerto is een jeugdwerk van een twintigjarige componist, terwijl het vijftiende een voorbeeld is van Mozarts volwassene, Weense stijl. De uitgebreide blazerpartijen getuigen bijvoorbeeld hoe erg Mozart onder de indruk was van het niveau van de muzikanten waarmee hij in de Oostenrijkse hoofdstad samenwerkte. Het zevenentwintigste pianoconcerto is Mozarts laatste en spreidt een soort van rustige gelatenheid ten toon.
Aimards spel is een plezier om naar te luisteren. Zijn fijne, uiterst lichte aanslag doet wat aan die van een pianoforte denken, maar klinkt vooral erg vloeiend en natuurlijk. Hij spreidt een weelde aan verschillen in aanslagmanier, dynamiek en frasering ten toon, die men bij weinig andere pianisten kan horen. Aimard neemt niet erg veel vrijheid qua interpretatie, maar sommige melodielijnen bezitten een kleine, maar zorgvuldig afgemeten ritmische vrijheid, die net de muziek zijn charme verleent. De cadenza's worden niet overdreven lang gemaakt. Toch slaagt Aimard er net daar in om de luisteraar te doen ervaren hoe Mozart de mogelijkheden van de pianoforte, vooral de nieuwe lage en hoge noten, ten volle uittestte. Hoewel geen enkel deel overdreven dramatisch gespeeld wordt, vallen enkele delen op door hun uitbundigheid, zoals de finale van het vijftiende concerto, of hun tederheid. Het middendeel van het zevenentwintigste bijvoorbeeld kan zich meten met de intimiteit van Beethovens latere sonates, en Aimard doet, met opmerkelijk stil en ingetogen spel deze muziek alle eer aan. Tot slot ook nog eventjes de fijne, snelle trillers in Aimards pianospel vermelden, die even snel als licht gespeeld worden en nooit overdreven veel aandacht naar zich toe trekken.
Het Chamber Orchestra of Europe begeleidt Aimard op waardig niveau. De strijkers klinken losjes maar altijd perfect samen en helder, en de blazers hebben een uitzonderlijk hoge kwaliteit, van de lyrische solo's in de hobo's tot de erg hoge hoornpartijen. Het geheel doet weer heel vlot en natuurlijk aan, niet overdreven moeilijk maar charmant en eenvoudig, zoals Mozarts muziek zelf.
Dit is een cd'tje om warm aan te raden. Mozarts drie pianoconcerti worden met stijl en heel veel zorgvuldigheid gebracht, en van het vlotte, fijne pianospel van Pierre-Laurant Aimard kan men niet genoeg krijgen.
Meer over Wolfgang Amadeus Mozart
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
