De jonge Duitse violiste Julia Fischer brengt hier een nieuwe cd uit – haar derde terwijl ze net 22 is – met daarop het derde en vierde vioolconcert van Mozart, en twee losse delen voor viool en orkest. Ze wordt begeleid door het Nederlands Kamerorkest onder leiding van Yakov Kreizberg.
Mozarts vioolconcerten zijn vroege werken, uit Mozarts late jeugd, toen hij zich, na zijn Europese reizen, in Salzburg vestigde. Mozart schreef deze vijf concerti waarschijnlijk voor eigen gebruik. Er wordt vermoed dat de drie laatste deel uit zouden maken van een reeks van zes werken, zoals dat in die tijd gebruikelijk was. Mozart werkte die reeks niet af, waarschijnlijk omdat hij kort daarna naar Wenen verhuisde en in de ban raakte van de pianoforte, waarvoor hij het gros van zijn latere concerti zou schrijven. Toch staan op deze cd twee losse delen voor viool en orkest, (een Adagio in E en een Rondo in Bes), die de basis zouden kunnen hebben gevormd voor latere, niet afgewerkte concerti.
Julia Fischer speelt met een heel fijne, zuivere toon, die vooral op vlak van dynamiek heel wat variatie laat horen. Vooral in de trage delen durft zij zachter te gaan dan veel andere virtuozen. Fischers gereserveerde vibrato valt zelden echt op, maar kleurt subtiel bepaalde passages op een erg mooie manier. Veel dramatiek of conflict is in haar spel niet te horen; de muziek haalt zijn kracht uit zijn aantrekkelijke melodieën. Ook mineurpassages worden met gratie, en met een zekere vrolijkheid gespeeld. Zelfs passages die bij de meeste violisten veel effectenwerk teweeg brengen, (in het laatste deel van het derde concerto bijvoorbeeld, met zijn imitatie van een Oostenrijkse boerendans), worden hier erg beschaafd gebracht. Een andere aangename kant van de cd zijn de cadenzen, die vaak door de soliste zelf geschreven zijn, en heel natuurlijk aandoen, zonder anachronismen en zonder holle virtuositeit.
Het Nederlands Kamerorkest begeleidt de soliste zonder meer goed, hoewel er maar een kleine rol is weggelegd voor het orkest. In de trage delen laat het orkest een heel zachte, omfloerste klank horen, die verrassend mooi overkomt. Daarentegen worden de snelle delen soms wat aan de brave kant gespeeld, in die zin dat het orkest vaak wat voortkabbelt, heel lyrisch, maar zonder dat ze echt open komen. De tempi zijn ook zo gekozen dat ze nergens de luisteraar verrassen, maar precies in de lijn der verwachting liggen.
Dit is een mooie, zij het niet al te verrassende cd, want Mozarts vioolconcerti zijn al vaak opgenomen. Fischer speelt een uitzonderlijk bevallige Mozart, die zijn kracht louter uit de schoonheid van zijn muziek en de zuiverheid van de uitvoering haalt.
Meer over Wolfgang Amadeus Mozart
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
