Toen Elephant9 in 2008 de wereld verbaasde met hun debuut ‘DodoVoodoo’ leek de wereld nog niet klaar voor de hitsige mengeling van funk, rock en jazz van dit Noorse trio. Met de toetsenist van Supersilent, de drummer van Shining en de bassist van The National Bank bundelt Elephant9 zowat het beste van wat de Noorse avant-garde-scène te bieden heeft. Het mag dan ook niet verbazen dat het trio meteen een contract verzilverde bij het prestigieuze label Rune Grammofon, een platenmaatschappij die intussen naambekendheid heeft verworven met de meest uiteenlopende releases die elektronica, rock, jazz en al wat daartussen ligt met sprekend gemak laten versmelten.
Het geluid dat Elephant9 op ‘DodoVoodoo’ tentoon spreidde, is een goede illustratie van het soort verrassing waar de luisteraar zich bij Rune Grammofon aan mag verwachten. Hun debuut was overenergetisch en loeihard, maar bood evenzeer plaats aan lyriek en melodie. Op ‘Walk the Nile’ is die formule quasi ongewijzigd gebleven, met die nuance dat de meer zweverige escapades van Supersilent en andere Noorse collectieven hier ook ingang vinden. Het titelnummer opent bijvoorbeeld bijzonder plechtig, met een heerlijk wisselvallige drumpartij die de luisteraar al slalommend mee de dieperik in neemt. De synthesizer-partij van Ståle Storløkken ontwikkelt zich daarna traag en heeft, omwille van de vette, nachtmerrie-achtige noise-effecten, iets kleverigs.
Uiteraard valt ervoor te pleiten dat de band zich opnieuw bezonnen heeft, maar ‘Walk the Nile’ loopt niet meer over van energie en dat was precies de grootste troef van ‘DodoVoodoo’. Het openingsnummer (‘Fugl Fønix’) doet nog even denken aan de tijden waarin Elephant9 gewoon uit de boxen knalde alsof er geen vuiltje aan de lucht was, maar daarna boet het hele album iets in aan intensiteit. Zo laat de climax van ‘Habanera Rocket’ bijvoorbeeld te lang op zich wachten en is deze daarenboven nogal ontgoochelend.
Desalniettemin bundelt ‘Walk the Nile’ nog steeds heel wat steengoede nummers. In ‘Hardcore Orientale’ krijgt bassist Nikolai Hængsle Eilertsen bijvoorbeeld rijkelijk de kans om zijn lekkere baspartijen breed uit te smeren. De spacy synthesizers maken het geheel (met gevoel voor humor) af. Ook het schitterende slotnummer is een staaltje onvergetelijke, complexloze rock. Lofthus’ ritmes stuwen de muzikanten naar een immens tempo, waarin op het scherp van de snee gemusiceerd wordt. ‘Walk the Nile’ is niet zo goed als zijn voorganger, maar heeft aardig wat kracht en humor in petto. Genoeg muziek om nu al reikhalzend uit te kijken naar wat de band nog meer zal uitbrengen…
Meer over Elephant9
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
