Wie enkele jaren geleden beweerd zou hebben dat er best veel jazz in de muziek van Underworld schuilt, zou allicht op staande voet uit de discotheek gegooid zijn. In tijden van ongelimiteerde internetuitwisseling en muziekeclectisme lijkt niets echter te gek. Samen met studiovrienden The Misterons (Darren Price en Steven Hall) presenteren Karl Hyde en co hun eerste jazzwerk. Even opletten echter vooraleer dit Britse trio van een midlifecrisis te beschuldigen: 'Athens', uitgebracht op het baanbrekende Duitse !K7 is een verzamelplaat die wel helemaal doordrongen is van dit moeilijkere muziekgenre, maar een indrukwekkende gastenlijst aan elektronische artiesten en danceproducers bevat.
'Een gebrek aan ruimte voor improvisatie', dat is het verwijt dat Underworld de dancewereld toestuurt. Dit statement wordt duidelijk door veel soortgenoten bijgetreden en met dit album keurig benadrukt. Met een lange trompetsolo in Soft Machines 'Penny Hitch' als psychedelische afsluiter, biedt de eerste twintig minuten van dit album jazz van de zuiverste soort. Zonder enig mixwerk worden op deze manier een sfeervol Indisch stuk met sitar van pianiste Alice Coltrane (vrouw van John Coltrane) en een opvallend rustige, beatloze fusionsong van Squarepusher ('Theme from Sprite') met elkaar verzoend. Dankzij de warme, zalvende stem van Brian Ferry die het instrumentale eerste luik doorprikt, klimt 'Athens' nog een trapje hoger. Dat betekent niet dat het er muzikaal eenvoudiger op wordt. Een aan Herbie Hancock schatplichtig, kosmisch 'Space Odyssey' van Carl Craigs Detroit Experiment of een volledig in elkaar gestuikt, akoestisch nummer van Moodyman waarbij jammende drums en contrabas meer sfeerscheppend dan vormelijk worden ingezet, halen halverwege dit album het tempo helemaal weg. De tweede helft van 'Athens' heeft dus aardig wat goed te maken...
... wat min of meer ook gebeurt. De beats komen erin, elektronica erbij en erg voorzichtig evolueert de cd naar een danstrip met jazzfusion-accenten. Een veelzeggend 'Oh' van de hand van Underworld zelf treedt in de schaduw van Laurent Garniers 'The Man with the Red Face' en het eveneens door Garnier ontworpen 'Gnaumankoudji' dat de samba als inspiratiebron aangrijpt, werpt een exotisch licht op het geheel. Eens op dreef, zit het verhaal er helaas ook bijna op. Een exclusieve maar weinig expressieve pingelpangel-dancetrack waarbij Hyde ondersteuning krijgt van ambientmonster Brian Eno sluit 'Athens' nogal lauw af.
'Athens' ruikt sterk naar een weinig betekenisvolle vrije tijdstherapie van de heren van Underworld. Muzikaal komen er enkele sterke momenten aan bod en de filosofie dat dance en jazz geen twee totaal verschillende werelden zijn, wordt hier netjes beklemtoond. Zowel rode draad als evolutie zijn echter ver zoek. De kans dat een koper zich laat misleiden door de talrijke aanwezigheid van elektronicaproducers is reëel, net als de kans dat een jazzfanaat zich laat afschrikken door diezelfde namenlijst.
Meer over Underworld versus the Misterons
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
