Een nieuwe studioplaat van UNKLE veroorzaakt telkens enige kriebels bij wie de muzikale grillen James Lavelle, labelbaas van het ter ziele gegane Mo’ Wax graag blijft volgen. Een boel filmische tussenstapjes hebben inmiddels de wind wat uit de zeilen genomen van dit eenmansproject, maar op geijkte tijdstippen blijkt de samplekoning zijn creatieve ei toch weer netjes uit te broeden. Vierde album ‘Where Did the Night Fall’ zet het inmiddels anderhalf decennium oude verhaal van UNKLE prima voort. Breakbeats en triphopgrooves maken steeds minder deel uit van het universum van Lavelle, terwijl gastzangers een prominente rol opeisen in deze licht psychedelische, popgevoelige sfeerprenten.
Vaststelling één: dit album bevat geen echte ‘aha’-belevenis of topsingle. Vaststelling twee: de plaat bevat geen erg lichtvoetige of zwaarwichtige extremen. Vaststelling drie: op het prachtige artwork met fancy fotoreportage na, is er op het eerste gehoor weinig echt hip aan deze cd. Wie echter meent dat UNKLE slechts een vage afspiegeling is van zijn verleden, krijgt het deksel op de neus. Tracks als ‘The Answer’ zitten qua structuur immers schitterend in elkaar met dramatisch vrouwenkoor, een marcherende soldatencadans en een veelgelaagde deken van sfeerelementen. Die gelaagdheid is en blijft de werkelijke kracht achter dit project. Ook ‘Ablivion’ is zo’n productietechnisch hoogstandje dat haast ongemerkt naar de luisteraar zijn kruis grijpt.
Spijtig genoeg heeft Lavelle echter te weinig ruimte gelaten voor zijn psychedelische speeltjes. Door quasi elke track van een andere gastzanger en dus ook van een ander karakter te voorzien, boet ‘Where Did the Night Fall’ sterk in aan identiteit. Wat rest zijn 14 losstaande, technische hoogstandjes – de ene melodieus al wat sterker dan de andere – die lukraak bijeengesprokkeld lijken. Natuurlijk zitten daar ijzersterke dingen tussen, zoals de emotioneel sterke, vocale prestatie die Gavin Clark (Clayhill) in het verheven ‘Falling Stars’ neerzet. Ook Mark Lanegan (Screaming Trees) mag zichzelf voor de honderdste keer bewijzen in de heerlijk groezelige, rauwe afsluiter ‘Another Night Out’.
James Lavelle gaat met UNKLE wel degelijk voor muzikale evolutie. Het mysterieuze, benevelde geluid van het verleden heeft plaats gemaakt voor een meer ondergrondse diepgang, eentje die slechts heel langzaam naar de oppervlakte toe sluipt. Dit album, dat net iets te weinig identiteit en karakter heeft om zijn geroemde voorgangers te evenaren, is er in elk geval eentje dat om de nodige tijd en aandacht vraagt.
Meer over UNKLE
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
