In 2005 ontmoetten de Canadese slagwerker Pierre Tanguay en de Belgische saxofonist Erwin Vann elkaar voor het eerst in Montréal, op aangeven van de Brusselse bassist Michel Mergaerts. Midden december van dat jaar en begin april 2007 nam het trio de twaalf tracks op die nu terug te horen zijn op 'Departure', een toepasselijke titel voor een groep die als bandnaam YUL gebruikt, de code voor de luchthaven van Montréal-Trudeau.
Een vliegende start is het niet, want het trio kiest voor een heel bescheiden aanpak. De muziek klinkt heel transparant. Elke muzikant krijgt zijn eigen plaats, leven en laten leven lijkt het devies waaronder het trio opereert. Het geluid blijft licht en legt de nadruk op melodie en ritmische flexibiliteit. Voor grote dynamische krachtontplooiingen of demonstraties van virtuositeit is geen plaats. Zo gaan de nummers (de titels zijn steevast mannen- of vrouwennamen, met als laatste 'Tintin') klinken als portretjes met een erg homogeen karakter. Vaak is er slechts één muzikaal idee per nummer en in sommige tracks is er zelfs amper sprake van een duidelijke opbouw. Wanneer er toch een ontwikkeling hoorbaar is, blijft die vaak in de muziek "verborgen" (de ontplooiende baslijn van 'Hélène') of binnen de perken (de openvouwende drumpartij in 'Sarah').
Van een zinderende spanning is geen sprake, daarvoor trekken de drie muzikanten te expliciet de kaart van het esthetische, ook wanneer er even zonder een duidelijk afgelijnd metrum gewerkt wordt. Toch is de muziek van YUL niet zondermeer klassiek te noemen. Tanguay kleurt zijn rol op een heel eigen manier in en doet ritmisch meer dan louter het tempo aangeven. Zijn gevoel voor kleur komt mooi naar voor in 'Florence' waarin hij een centrale plaats inneemt met knap en klankgevoelig ingevulde ritmische structuren. Michel Mergaerts is het meest bescheiden van de drie. Hij klinkt erg trefzeker en behendig, maar zoekt nooit de grens van zijn mogelijkheden op. Hij is bij uitstek de stabiele factor in het trio, met nauwkeurige getimede en geïntoneerde dubbelgrepen, arpeggio's en riffs. Ook Erwin Vann klinkt gecontroleerd en laat zich horen met een uitgesproken melodische sound met uitzonderlijk zacht overblazen waarbij de gaafheid steeds gewaarborgd blijft. Wanneer hij vrij mag drijven boven een metrisch vrije begeleiding zoals in 'Laurence' of 'Nazumi' (waarin hij de grens van het hoge saxregister opzoekt) klinkt het resultaat als John Coltrane in pocketversie.
Op andere momenten kruipt het trio in een bescheiden ballad, komen lichte funky accenten bovendrijven of zorgt de holle percussie voor een Midden-Oosters sfeertje. Steeds blijft de muziek vanzelfsprekend en toegankelijk, waardoor 'Departure' een bijzonder mooi en gaaf album geworden is. Een extra scheut adrenaline onder de vorm van een meer doorgedreven ontwikkeling of wat risico's hadden het geheel echter geen kwaad gedaan. Een krasje hier en daar had de gaafheid van de muziek immers nog beter doen uitkomen.
Meer over YUL
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
