Hoewel er veel bijgeluiden uit de zaal kwamen en pianist Andras Schiff hier zichtbaar door gestoord werd, leverden hij en zijn orkest een absolute topprestatie in Mozarts vroegrijpe Jeunehomme-concerto, en vooral in Beethovens monumentale ‘Keizersconcerto’. Schiffs volmaakte doorzicht in het klassieke repertoire dringt door tot in de kleinste bouwstenen van deze concerti en aangevuld met zijn magisch-veerkrachtige, oneindig subtiele toucher doet hij de meesterwerken nog meer boven zichzelf uitstijgen.
Met afgemeten pasjes en fijne gebaren kwam Andras Schiff, in Britse stijl, het podium van het PSK op. Zijn initiële minzaamheid veranderde bruusk in kwaadheid toen het ondankbare publiek zijn hoest en gebabbel niet kon inhouden tijdens het dieproerende 'Andantino' van Mozarts Jeunehomme-concerto. Niet alleen stopte hij midden het stuk even met spelen, ook kon hij niet nalaten even een gebalde vuist naar de zaal uit te steken en te roepen "Stop it!". Toen zijn vrouw Yuuko Shiokawa, tevens de pupitergenote van de concertmeester, hem hierop aansprak na het stuk, maakte Schiff een woedend gebaar en verliet het podium. Een rel die de luidruchtigen hopelijk niet snel zullen vergeten: zo hoog kunnen de emoties dus oplaaien bij de muzikanten, nog los van het storen van het muziekminnend publiek.
Twee jeugdwerken bepaalden het eerste deel. Mozarts negende pianoconcerto weerklonk met een zachtheid en sprankeling in de piano, ondersteund door Schiffs frisse tempokeuzes. De spontaniteit maakte echter plaats voor wat mechaniciteit, zeker in een razend 'Presto', waarin Schiff zijn frustratie moest kanaliseren. Schubert zorgde echter voor een schone lei met een vroege symfonie waarin het aangenaam terugleunen was, zonder echter wezenlijk in de muziek betrokken te raken. Contrasterend hiermee klonk daarna het 'Keizersconcerto' van Beethoven. Schiffs schatrijke karaktertekening en spel met texturen zorgde van een extatisch-vreugdevolle luisterervaring. Wat zo vaak percussief en hard klinkt, verandert in Schiffs handen in iets gepolijst-mooi. Ook het ademende orkest liet geen enkele steek vallen. Neem daarbij nog Schuberts lyrische 'Impromptu, opus 90 nr.2', op de meest ingeleefde manier en vol verrassingen gespeeld, en een langzaam deel uit een later Mozartconcerto, met onaardse gevoeligheid geboetseerd, als bisnummers en een opulent programma kon het publiek in BOZAR ten volle verheugen.
Dit publiek bewees echter (opnieuw) niet langer aangepast te zijn aan de stilte die een concert vereist. Niet alleen frustrerend voor de muzikant, zoals Schiffs uitbarsting bewees, maar ook voor de gedisciplineerde melomaan die wil genieten. Kwalitatieve luisterervaringen zullen misschien meer en meer gereserveerd blijven voor de kleinere zalen, overigens met betere akoestiek, en een geconcentreerd-ingewijd publiek. Jammer alleen dat de kwalitatief superieure topprogramma's zoals dat van deze avond daar, om financiële redenen, niet kunnen klinken.
