Wie de muziek en de achtergronden van Nathalie Loriers en Bert Joris kent, zal niet verrast zijn dat de pianiste en de trompettist samen iets bekokstoven met een strijkkwartet. Ze hebben allebei een klassieke opleiding genoten, maar essentiëler is dat ze alle twee uitgesproken melodisch en harmonisch denken. Beide etaleren op dit album een grote inspiratie en een flair voor lange en uitgesponnen frasen die zelden een echt eindpunt krijgen. Hierdoor ontstaan grote spanningsbogen die de muziek natuurlijk voortstuwen. Bovendien hebben zowel Loriers als Joris een heel afgewerkte en beheerste frasering die vooral bij deze laatste mooi aansluit bij zijn omfloerste klank, ook wanneer hij even hyperbeweeglijk de hoogte instormt. Het gave geluid van de hele plaat wordt afgewerkt door de warme sonoriteit van Philippe Aerts en het energieke drumwerk van Joost Van Schaik: een kleine, maar vlotdraaiende motor in een erg poëtisch geheel. Hoe poëtisch, dat kan het best gehoord worden wanneer trompet, viool en piano unisono een melodie voorstellen. De verschillende kleuren mengen dan heel fraai en de klankcombinatie krijgt de glans van een muzikaal aureooltje.
Alle composities op dit album zijn van de hand van Loriers en de meeste werden bewerkt door Joris. De klare melodische lijnen worden geschraagd door een rijke harmonie, waardoor goedkope nostalgie vermeden wordt. Het knapst uitgewerkt zijn de titeltrack, 'Danse Eternelle' en het afsluitende 'Obsessions'. In deze drie composities draait de begeleiding niet (alleen) op een akkoordenschema, maar op een muzikale cel van enkele noten die in de loop van het werk terugkeert en aangepast wordt. Bovenop deze onderbouw drijft een brede melodie waardoor er een gelaagd klankbeeld ontstaat dat muzikaal veel mogelijkheden biedt.
Het gebruik van een strijkkwartet opent daarbij extra perspectieven, al werd er voor gekozen om deze instrumenten in groep te gebruiken. Jammer omwille van de gemiste kansen, maar gelukkig weten Loriers en Joris binnen het blokconcept wel verschillende paden te bewandelen. Naast de voor de hand liggen brede tapijten, leveren ze ook ritmische stoten, wat '400 Million Years Ago' de allures van een bigbandcompositie geeft. Zelfstandiger klinken de strijkers in 'Neige' of 'Obsessions' waar ze even alleen aan bod komen in een polyfone setting waarin het muzikale materiaal verwerkt wordt. Hier komt de muziek het dichtst in de buurt van de klank van klassieke strijkkwartetten. Minder zijn 'Intuitions & Illusions' en 'Mémoire d'Ô' waar de strijkers soms wat overbodig klinken. Toch worden de brede, nostalgische en filmische strijkers nooit echt tenenkrullend: de eigenheid van de harmonie voorkomt een goedkope kerstsfeer.
Hoe muzikaal de ambities van Loriers en Joris zijn, komt misschien nog het best tot uiting in de stukken waarbij het sentiment op de loer ligt. In 'Neige' mogen de vlokjes niet postkaartachtig naar beneden dwarrelen, maar waait er een kleine wind van grillige ritmiek door de prachtige harmonieën. En zelfs wanneer de muziek een expliciet emotionele lading krijgt – 'Prelude to Paradise' en 'Plus Près des Etoiles' werden geschreven voor de vorig jaar overleden gitarist Pierre Van Dormael – houden de muzikanten alles aan de goede kant van de muzikale lijn: ontroerende en nostalgische romantiek zonder flauwe tranerigheid. Die balans is niet iedereen gegeven.
Meer over Nathalie Loriers Trio with Bert Joris & String Quartet
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
