Met het Orchestra dell' Accademia Nazionale di Santa Cecilia stond opnieuw een absoluut toporkest geprogrammeerd in Bozar. Echter, net zoals het Budapest Festival Orchestra dat enkele weken geleden nog te gast was, behoort het nog niet tot de grote namen die in het collectief geheugen zijn gegrift, zoals de Berliner en Wiener Philharmoniker, het London Symphony Orchestra of het Concertgebouworkest Amsterdam. Deze underdog-positie in de orkestwereld maakt evenwel dat deze orkesten nog vanuit een ontspannen ambitie kunnen repeteren en concerteren, waarbij het spelplezier eerder dan het machinaal-ambachtelijke primeren – met schitterend resultaat overigens, zowel op de internationale podia als op cd.

Orchestra dell'Accadmia Nazionale di Santa Cecilia & Antonio Pappano (foto: Musacchio & Ianniello)
Orchestra dell'Accadmia Nazionale di Santa Cecilia & Antonio Pappano (foto: Musacchio & Ianniello)
Inderdaad is het Orchestra dell Academia Nazionale di Santa Cecilia dankzij het chef-dirigentschap van Antonio Pappano meer prominent aanwezig in het opname-landschap dan vroeger. Orkest en dirigent zijn bijvoorbeeld te horen in twee bejubelde opnames voor EMI, enerzijds met het 'Stabat Mater' van Rossini, bijgestaan door de beste vocale solisten van het moment, anderzijds met de tweede symfonie van Rachmaninov. Zoals Ivan Fischer in de omgang met het Budapest Festival Orchestra vertrekt vanuit een respectvolle gelijkmoedigheid, zo voelt de samenwerking tussen het Italiaans orkest en Pappano ook ontspannen aan, zelfs met een speelse, misschien mediterrane ondertoon. In zijn techniek en benadering van het orkestapparaat blijken spontaniteit en eenvoud de constanten te zijn via dewelke hij zijn grote muzikale doorzicht kanaliseert.

Boris Berezovsky (foto: Warner Classics)
Boris Berezovsky (foto: Warner Classics)
Zeker in het eerste deel van het concert op 28 maart kwam een bruisende speelsheid overvloedig aan bod. In de 'Sinfonia' van Verdi wisselde deze af met een waardig zelfbewustzijn. De groteske emoties die reeds in deze verlengde prelude tot 'Aida' vervat zitten, vormden voor orkest en dirigent de ideale voedingsbodem om deze ambiguïteit tussen diepgang en ironie uit te spelen naar het publiek. In het eerste pianoconcerto van Liszt dat vervolgens op het programma stond, vindt men eveneens uitvergrotingen, maar dan binnen het romantisch ideaal van "de muzikant als held". Boris Berezovsky vormde een ideale virtuoos-held. Terend op de energie van het moment, perfect aangevoeld en ondersteund door Pappano, bracht hij de effecten in dit sentimenteel-bombastisch-sprankelende concerto tot expressie. Minder in de verfijning is Berezovsky een pianist die volledig voor het grote gebaar gaat en zijn publiek hierin genadeloos meesleept. Vanuit de extatische reactie van dit publiek speelde hij als encore nog een 'Prelude' van Gershwin en een show-stukje genaamd 'Rush Hour in Hong Kong'. Met een lach op het gezicht en gevitaliseerd ging de zaal dan ook in pauze.

Antonio Pappano (foto: Laurie Lewis)
Antonio Pappano (foto: Laurie Lewis)
Samen met andere topdirigenten, waaronder Valery Gergiev, is het Orchestra dell' Academia Nazionale di Santa Cecilia bezig aan een integrale uitvoering van alle Mahler-symfonieën. Antonio Pappano was de dirigent van dienst om de eerste te dirigeren. Met zijn eigen Italiaans orkest gaf hij in Bozar in elk geval een onvergetelijke interpretatie van 'Der Titan' prijs. Ondersteund door de meest begenadigde blazer-solisten en een intens homogene strijkersgroep, kwam Pappano tot een heel contrastrijke versie. De quasi dreigende, expressionistische benadering van Mahlers vaak gebruikte frygische wendingen, gevolgd door de lyrische zachtheid van bepaalde melodieën, lieten de luisteraar het muzikaal meest verscheiden landschap beleven. Van begin tot einde hield deze spanning aan en hierbij werd de speelse energie van het eerste deel verdiept tot een heel serieuze aangelegenheid.

Antonio Pappano
Antonio Pappano
Omdat alles in evenwicht moet blijven en het publiek niet versaagde vooraleer het maar liefst drie bis-nummers kreeg, volgde er na Mahler nog een ode aan Italië. Met klassiekers uit het opera-repertoire van Rossini tot Puccini werd opnieuw met groot zelfbewustzijn de specialiteit ten aanzien van de eigen nationale trots ten gehore gebracht. Ook hier weer humor, grote(ske) emoties en spelplezier. Een prachtige muziekavond die kon tellen als een muzikaal voorvoelen en inleiden van de lente in het land...

Meer over Orchestra dell' Accademia Nazionale di Santa Cecilia, Antonio Pappano, Boris Berezovsky


Verder bij Kwadratuur

Interessante links
Agenda
Concertagenda
  • Geen concerten gevonden.