Eind november 2011 nam de Belgische pianiste Nathalie Loriers ‘Les 3 Petits Singes’ op, een album waarop ze voor het eerst in jaren weer in een kleinere bezetting te horen was. Het trio waarmee ze speelt is nieuw, maar de muzikanten zijn dat niet: Philippe Aerts en Rick Hollander zijn voor Loriers gewoon terug van even of langer weg geweest. Een weerzien dat meteen een verlengstuk krijgt met een JazzLab Series tour in september en oktober.

Van op de reservebank

Zoals wel meer van haar generatiegenoten begon het bij Loriers in de klassieke muziek die later plaats moest maken voor de jazz. In 1990, ze is dan 24, studeert ze af aan de jazzafdeling van het conservatorium van Brussel en een jaar later verschijnt haar debuut ‘Nymphéas’, opgenomen in kwartetformule met Philippe Aerts.

Foto: Jacky Lepage
Foto: Jacky Lepage
Loriers: “De eerste keer dat ik met Philippe samenspeelde, was toen ik nog studeerde aan het conservatorium. Arnould Massart, een van mijn leerkrachten, had een trio, Three to Get Ready, met Philippe Aerts en Philippe Mobers. Op een gegeven moment had hij een optreden in Travers, maar was zelf niet vrij. Hij heeft toen voorgesteld dat ik hem zou vervangen en zo speelde ik voor het eerst samen met Philippe. Daarna heb ik ook mijn eerste plaat met hem als bassist opgenomen. Later kreeg Philippe het erg druk en werd het moeilijk om met hem een groep te formeren.”

Twee jaar na ‘Nymphéas’ komen er twee cd’s uit waarop Loriers te horen is. Op ‘Discoveries’ speelt ze opnieuw samen met Aerts, naast de legendarische saxofonist Lee Konitz en onder eigen naam brengt ze ‘Dance or Die’ uit, een kwartetalbum met de voor de eerste keer naar Europa uitgeweken Amerikaanse drummer Rick Hollander.

“Rick speelde met Steven Houben en zo heb ik hem meermaals aan het werk gezien. Ik vond hem geweldig en zo ben ik er toe gekomen hem te vragen om mee te werken aan ‘Dance or Die’. Ik zat in die tijd in mijn Tristano periode en Cameron Brown (bassist, KVM) speelde toen bij Carol Tristano en zo zijn we in contact gekomen en belandde ook hij bij het ‘Dance or Die’ project.”

‘Dance or Die’ laat meteen horen waar Loriers voor stond en nog steeds staat: elegante jazz met veel oor voor melodie en souplesse. Grote dramatische uithalen zijn haar vreemd, wat niet wil zeggen dat de muziek vlak klinkt. Het viertal kan spontaan opbouwen en openbloeien, wat de muziek een natuurlijke stuwing geeft.

Avontuurlijke persoonlijkheid

In haar eerstvolgende projecten worden de rollen van Aerts (die in 1997 naar de VS vertrok) en Hollander overgenomen door respectievelijk Sal La Rocca en Hans Van Oosterhout. Met deze ritmetandem speelt Loriers niet alleen in trio, maar ook in grotere bezettingen zoals te horen op ‘Tombouctou’, waar het drietal versterking krijgt van saxofonisten Frank Vaganée en Kurt Van Herck en trompettist Laurent Blondiau.

Foto: Jacky Lepage
Foto: Jacky Lepage
In 2000 verhuist Aerts van de VS naar Zwitserland om drie jaar later terug in België te belanden: het startsein voor een tweede hoofdstuk in de samenwerking met Nathalie Loriers. “Toen Philippe terugkwam uit de VS hebben we gejamd in de Sounds en dat verliep heel goed. Philippe vroeg om in duo te werken en zo is alles opnieuw begonnen. Daarna maakte hij ook deel uit van Chemins Croisés  en de groep waarmee ik  'Moments d'éternité’ opnam.”

Voor Chemins Croisés vertoeft Loriers in het exotische gezelschap van (naast Aerts) de Italiaanse klarinettist Gianluigi Trovesi, ud-speler Karim Bagilli en percussionist Joëlle Allouche. ‘Moments d'éternité’ werd dan weer opgenomen met Aerts, drummer Joost Van Schaik, trompettist Bert Joris en een strijkkwartet. De muziek is grotendeels van de hand van Loriers en de meeste arrangementen komen van Joris, waardoor deze cd net als ‘l’Arbre Pleure’ van Chemins Croisés een heel uitgedacht project wordt dat echter niet Loriers honger naar kleinere formaties kan stillen.

“Ik heb er veel aan gehad om als componist en arrangeur na te denken en te functioneren in verschillende sonore contexten, maar met het eerder gestructureerde karakter van mijn laatste projecten werd het avontuurlijke deel van mijn muzikale persoonlijkheid wat ingeperkt. Het leek Philippe en mij dan ook leuk om eens terug in trio te spelen: minder uitgeschreven en met meer vrijheid voor de muzikanten. Beiden dachten we aan Rick. Ik had toen een residentievoorstel van het Théâtre du Méridien in Boisfort en daarvan hebben we gebruik gemaakt om het trio te lanceren. Het was ondertussen alweer jaren geleden dat ik nog eens met Rick gespeeld had en ik moet bekennen dat ik vandaag de finesse en de maturiteit van zijn drummen beter kan vatten dan vroeger. Ik voel ook een complementariteit in de combinatie Rick en Phillippe: heel sterk en solide. Ik denk uiteindelijk dat het dat was waar ik naar zocht, dat heeft me uitgedaagd.”

Echo’s van helden

Het resultaat is dus ‘Les 3 Petits Singes’ (verschenen op het W.E.R.F. label) waarop Loriers terug haar lyrische zelve is in nieuw, voor dit trio gecomponeerd repertoire. “Ik schrijf voor het trio en ik weet daarbij ongeveer waar ieder van ons toe in staat is. Zo probeer ik de kwaliteiten van de muzikanten aan te spreken, maar aangezien het geweldige muzikanten zijn, is mijn marge om in te werken heel groot. Zo kan ik me dan ook weer concentreren op de cohesie van het repertoire.”

Foto: Jacky Lepage
Foto: Jacky Lepage
Dat Loriers naar eigen zeggen tegenwoordig meer inwendig alles uitwerkt voor ze het op de piano probeert en op papier zet, maakt haar muziek er niet hermetischer op, wel integendeel. Meer dan in het begin van haar carrière lijkt ze een speels element te introduceren. ‘Canzoncina’ is een stukje vol sobere zangerigheid, in ‘Cabeco’ flirt ze met tango, zoals ze in ‘Garden Party Time’ te leen gaat bij de Braziliaanse latin. In het titelnummer en  ‘Moon’s Mood’ schemeren zelfs soul- en popinvloeden door, al komen die volgens Loriers toch uit andere bronnen opborrelen. “‘Les 3 Petites Singes’ is geïnspireerd op een stuk van Michael Brecker dat hij opnam met een quindectet (vijftienkoppige bezetting, KVM). Ik luister vaak naar Brecker, die natuurlijk indrukwekkend is als saxofonist, maar even goed als componist. ‘Moon’s Mood’ is geschreven in de geest van Keith Jarrett ten tijde van diens Europese kwartet met Jan Garbarek. Al zijn releases uit die periode zijn voor mij een essentiële invloed. Nu moet ik wel bekennen dat die invloeden niet altijd bewust binnen dringen en dat ik pas na het afwerken van een stuk de echo’s van mijn helden er in terug kan vinden.”

Wie wil horen hoe die echo’s live klinken kan het nieuwe trio van Nathalie Loriers gaan beluisteren in achtereenvolgens Alsemberg, Brugge, Kortrijk, Sint-Niklaas, Brussel, Mechelen, Bilzen, Geel, Brasschaat en Borgerhout. Meer dan kansen genoeg dus om ze op te vangen.

Meer over JazzLab Series: Nathalie Loriers New Trio


Verder bij Kwadratuur

Interessante links
Agenda
Concertagenda
  • Geen concerten gevonden.