Dag 4 – zaterdag 16 augustus

Terwijl de tent zich stilaan vulde, begon dag vier van Jazz Middelheim 2003 met een optreden van het Tobias Delius Quartet. Wanneer drummer Han Bennink van de partij is, is de kans groot dat het een bruisend concert wordt, met nogal wat free-invloeden. Zo ook bij dit viertal, bestaande uit tenorsaxofonist Tobias Delius, cellist Tristan Honsinger, Han Bennink en bassist Joe Williamson. Ze brachten een stevige portie stomende free jazz, maar de agressievere stukken werden ook afgewisseld met subtiel klankenspel, waarin drummer Han Bennink het wat rustiger aan deed. Dan pas kon het mooie, haast klassieke jazzgeluid van Tobias Delius ten volle bewonderd worden. De vier muzikanten verkenden driftig de verschillende klanken en grenzen van hun instrumenten en gingen die grenzen gretig te buiten. Maar ook de zuivere samenklank van de gestreken contrabas met de cello, zorgde soms voor een mooi klankenpallet, waarop de andere muzikanten zich konden laten meeslepen in grillige improvisaties.

Zonder ooit in cliché's te vervallen, zorgde het Fred Hersch Trio voor een fraaie portie mainstream jazz. Beginnummer en afsluiter waren eigenzinnige vertolkingen van nummers van Thelonious Monk, terwijl al de andere stukken van de hand van pianist Fred Hersch waren. Deze composities klonken door hun ingenieuze opbouw en de lyrische interpretatie vaak impressionistisch, met stijlvolle begeleiding van grootmeesters Drew Gress (b) en Nasheet Waits (dr). Droog en nederig kondigde Fred Hersch de stukken – nu eens een bloedmooie ballade, dan weer puike uptempo swing - één na één aan en het publiek zag dat het goed was.

De Noorse pianist/toetsenist Bugge Wesseltoft en zijn groep, was een gedurfde zet op Jazz Middelheim. Deze elektronische dansmuziek wist niet iedereen te bekoren, maar de opzwepende percussie, de funky klavieren en de strakke beats vonden wel aanhang bij het iets jongere publiek. Hoewel er ook live gesampled werd, bleef de muziek niet altijd even interessant en kon het vijftal niet voor genoeg variatie zorgen. De imposante videoprojectie gaf aan dit concert wel een extra dimensie, die in de tent zeker in de smaak viel.

Drie trompetten, drie trombones, één tuba, vier saxen en een ritmesectie. Dat ruikt naar een bigband. De Andrew Hill Big Band bracht echter op geen enkel moment een programma dat gebukt gaat onder de beklemmende term 'bigbandmuziek'. Pianist, maar vooral bandleider, Andrew Hill regisseerde zijn groep door een dramatisch landschap, waardoor de muziek altijd in beweging was, met plotse uitbarstingen en rustige passages, die immer anders uitmondden dan het oor het zou willen of verwachten. Zulke verassingen kunnen voor frisheid zorgen, maar helaas was er haast nooit een adempauze. Dat zorgde ervoor dat de dynamiek achter de spitsvondige melodieën vaak verloren ging. De pianist in Andrew Hill kregen we zelden te zien, hij had het vaak te druk met de groep op de verschillende sporen te zetten. Hier lukte hij aardig in, de muziek werd op een vakkundige wijze op het publiek losgelaten, maar niet iedereen wist er evenveel van op te steken.

Dag 5 – zondag 17 augustus

Tubaspeler Michel Massot was deze editie van Jazz Middelheim alom tegenwoordig. Maar liefst drie maal besteeg hij dit jaar de bühne. Eerst met het Fabrizio Cassol Aulochrome Project, nadien met Määk's Spirit & Gnawa Express & Baba Sissoko en op de slotdag met het fantastische Rêve d'Élephant Orchestra. Onder leiding van percussionist Michel Debrulle bracht dit achtkoppige gezelschap een heel origineel programma. Dit is voor een groot deel te danken aan de ongewone bezetting van drie percussionisten (Michel Debrulle, Etienne Plumer en Stephan Pougin), gitaar (Jean-Yves Evrard), trompet (Laurent Blondiau), tuba/trombone (Michel Massot) en fluit (Pierre Bernard). Percussie en gitaar zorgden voor de geschikte begeleiding van de gewaagde improvisaties en de aanstekelijke thema's van de blazers. De dag was nog jong, maar het plezier van de muzikanten zorgde al vroeg voor vuurwerk.

Met het Bill Mays Trio werd op hetzelfde elan doorgegaan. Ditmaal kreeg het publiek klassieke pianojazz in de zuiverste zin van het woord. Pianist Bill Mays leende zijn voortreffelijk pianospel in het verleden al voor de begeleiding van grootheden als Sarah Vaughan, Art Pepper, Phill Woods, Gerry Mulligan, Toots Thielemans en vele anderen. Tegenwoordig laat hij zich graag omringen door Martin Wind (b) en Matt Wilson (dr). Dat ze al vele jaren samen spelen en touren, liet zich onmiddellijk merken. Met het grootste gemak passeerden talloze standards de revue, vaak met een knipoog naar andere nummers uit de rijke geschiedenis van de jazz. Het Bill Mays Trio, souplesse, swing en subtiliteit ten top.

Bassist Philippe Aerts liet zich op Jazz Middelheim al eerder opmerken door zijn spel in de Martial Solal New Decaband en mocht op zondag nogmaals schitteren. Deze keer deelde hij het podium met John Ruocco (kl, ts), Bert Joris (tr, flh) en Tony Levin (dr), beter bekend als het Philippe Aerts Quartet. Het meesterschap van Bert Joris en John Ruocco zorgde voor boeiend en aangenaam kluwen van solo's in de zuiverste beboptraditie. Philippe Aerts hield alles feilloos in goede banen, waardoor het geheel zeer afgewerkt klonk. Het concert deed wel heel sterk denken aan de cd 'Back to the Old World', die het viertal in 2002 opnam. Toch kwam drummer Tony Levin niet zo subtiel en fris voor de dag. Wanneer er op het podium iets moois bloeide, kwam deze soms onbegrijpelijk wild tussen, waardoor beslist veel verloren ging. Gelukkig bestaat de groep uit klassemuzikanten pur sang, zodat de schade beperkt bleef en het publiek enkele aangename momenten kon beleven.

Aan alle mooie liedjes komt een eind, zo ook aan Jazz Middelheim 2003. Deze zeer succesvolle en boeiende vierentwintigste editie werd afgerond met een onuitgegeven combinatie. Op het podium was het Brussels Jazz Orchestra, onder leiding van saxofonist Frank Vaganée, de gedroomde begeleiding voor saxofoonvirtuoos Dave Liebmann. Knap gearrangeerde en soms lang uitgesponnen composities vormden het decor voor Liebmanns uitzonderlijke spel. Opzwepende uptempo swing, ballade of medium, het Brussels Jazz Orchestra doet het allemaal en steeds met een ongelooflijk professionalisme en ongeëvenaarde klasse. Ook nummers met Latijns-Amerikaanse invloed ontbraken niet. Hiervoor liet het BJO zich succesvol bijstaan door de Belgische gitarist Hendrik Braeckman. De sopraansax is duidelijk het instrument dat Liebmanns voorkeur geniet, maar ook op tenorsax is het geluid van de Amerikaan onnavolgbaar. Het publiek zal zich het ontroerende bisnummer 'In a Sentinmental Mood' nog lang herinneren. Dit concert was én Liebmann én het 'Brussels Jazz Orchestra' in een glansrol. De lovende woorden van Liebmann voor deze uitzonderlijke en veelzijdige bigband waren dan ook zeker terecht. Net als Dave Liebmann hopen we met z'n allen op verdere samenwerkingen…

Meer over Jazz Middelheim 2003 - dag 4 en 5


Verder bij Kwadratuur

Interessante links
Agenda
Concertagenda
  • Geen concerten gevonden.