De Belgische pianiste Nathalie Loriers werd geboren in Namen en volgde eerst een klassieke opleiding (met eerste prijzen voor piano en harmonie) voor ze bij de jazz terecht kwam. Ze speelde samen met muzikanten als Lee Konitz, Philip Catherine, Toots Thielemans, Aldo Romano en Charlie Mariano, was te horen op belangrijke binnen- en buitenlandse jazzfestivals en had een tijdje haar eigen jazzprogramma op de RTBF. In 1999 werd ze onderscheiden met Django d'Or en het jaar daarna met een Europese Django en de prijs Bobby Jaspar vanwege de Parijse Académie du Jazz.
In 1991 verscheen haar debuutalbum 'Nymphéas'. In haar verdere muzikale ontwikkeling zou ze meer dan eens projectmatig denken. Zo was er in 2004 'Chemins Croisées' waar ze met ud-speler Yadh Elyes een oosters geluid binnenhaalde. Met haar zevende en nieuwste plaat 'Moments d'Eternité' gaat ze weer een andere richting uit, door haar trio aan te vullen met trompettist Bert Joris en een strijkkwartet. Naast haar eigen projecten is Loriers ook pianiste bij het Brussels Jazz Orchestra en geeft ze sinds 1994 les aan het conservatorium in Brussel.
Net als bij Nathalie Loriers begint ook de muzikale loopbaan van trompettist en componist Bert Joris niet bij de jazz, zelfs niet bij de koperblazers, maar wel met lessen klassieke viool, contrabas en piano. Op 14-jarige leeftijd verschuift zijn actieterrein naar de trompet en pas jaren later, wanneer Joris aan het conservatorium van Antwerpen studeert, kiest hij voor de jazz. Hij verlaat het conservatorium en is vanaf 1978 te vinden bij het BRT Jazzorkest, waar hij negen jaar lang actief blijft als trompettist, componist en arrangeur. Het zou niet zijn laatste bigbandervaring worden. Ook de orkesten van de EBU, WDR of NDR engageren hem, evenals het Metropoolorkest en de legendarische bandleider Mel Lewis. Deze laatste vraagt Joris zelfs voor het Vanguard Jazz Orchestra, maar een bescheiden Joris slaat het aanbod af.
Daarmee heeft hij zijn kansen niet vergooid, want vanuit België begint hij aan de uitbouw van een internationale carrière: als lesgever (onder andere aan de Swiss Jazz School), met een eigen kwartet of als gast bij ondermeer Philippe Catherine. Wanneer in de eerste helft van de jaren '90 het Brussels Jazz Orchestra wordt opgericht, wordt Bert Joris er geen vast spelend lid, maar wel huiscomponist.
Bert Joris leidt naast diverse samenwerkingsverbanden ook zijn eigen kwartet. Het laatste album van deze formatie (het enthousiast onthaalde 'Magone') verscheen in 2007.
Over de audio
'Danse Eternelle' is opgebouwd rond een muzikale cel die bestaat uit 4 stijgende noten. Voorafspiegelingen ervan zijn al te horen in de intro, maar pas na veertig seconden worden de contouren helemaal duidelijk wanneer de lage strijkers het materiaal voor het eerst echt laten horen. Later wordt het verwerkt en gecombineerd met andere melodieën, waarbij ook de orkestratie aan veranderingen onderhevig is. Zo ontstaat een muzikale structuur die niet meer te vangen is in het schema van een klassieke jazzcompositie.
Tijdens de solo's laten pianiste Nathalie Loriers en Bert Joris een heel ander geluid horen. Loriers kiest voor de bedachtzame aanpak, terwijl Joris er meteen invliegt. Hun uiteenlopende visies worden daarbij mooi ondersteund (of uitgelokt?) door de contrasterende begeleiding.
Bij In detail wordt de structuur van 'Danse Eternelle' wat gedetailleerder bekeken.
Meer over Nathalie Loriers Trio with Bert Joris & String Quartet
Verder bij Kwadratuur
Interessante links