Het Brugse ensemble Anima Eterna en haar leider Jos van Immerseel ontpopten zich de laatste jaren tot zoveel meer dan alleen maar klassieke interpreten. Na een opmerkelijke Ravel-opname werpen ensemble en dirigent zich deze keer op als beschermheiligen van Francis Poulenc. Deze in 1899 geboren Franse componist werd tot aan zijn dood in 1963 geregeld opgenomen, dikwijls met zichzelf aan het klavier, maar na zijn overlijden verzwakte de aandacht voor zijn oeuvre. Volgens Jos van Immerseel onterecht, want zijn muziek zou de hedendaagse luisteraar heel wat te bieden hebben. Voor wat het spitante 'Concerto pour Deux Pianos et Orchestre' betreft is dat zeker waar.
Groot dirigent en componist Leonard Bernstein erkende het genie van dit werk reeds en nam het op met zijn New York Philharmonic, met Robert Fizdale en Arthur Gold als solisten. Geluidstechnisch kan die opname niet tegen deze nieuwe release bij label Zig-Zag Territoires op, maar aan Bernsteins zwierigheid kan van Immerseel dan weer niet tippen. Wel is de keuze van instrumenten hier superieur. Van Immerseel, die altijd nauwkeurig te werk gaat in het selecteren van "de juiste instrumenten voor de juiste muziek", diepte twee Erards op waar hij en zijn collega-soliste Claire Chevalier heel bevallig, wendbaar, en tegelijk vol op klinken. Helaas kiest Immerseel in dit concerto voor ongebruikelijke tempi, maar minder overtuigen doet het stuk daarom niet. Voor de twee overige werken, waarmee een klavecimbel gemoeid is, wilde van Immerseel eveneens niets minder dan topkwaliteit. Daarom liet hij een oud instrument nabouwen, dat soliste Wanda Landowska perfect toelaat om haar virtuositeit ten dienste te stellen van de esthetiek van het werk. Spijtig genoeg heeft de klank daar onder te lijden. Bovendien schreef Poulenc het werk voor een moderne klavecimbel met een rijker klankspectrum, waardoor van Immerseels keuze toch in vraag dient gesteld te worden.
Alles opgeteld zijn zowel de 'Suite Française' als het 'Concert Champêtre' iets minder interessante werken. Ze kwamen in dezelfde periode als het dubbelconcerto tot stand in de geest van de ongeveer dertig jaar oude componist, maar schotelen niet evenveel ideeën voor. De knipogen naar respectievelijk zestiende en achttiende eeuwse muziek zijn weliswaar aangenaam om horen, maar als werken houden ze de aandacht te weinig vast. Bovendien klinkt het Anima Eterna hier en daar nogal mak en stroef, alsof het niet helemaal weet welke houding het moet aannemen ten opzichte van deze neo-stijlen. De solisten, met van Immerseel zelf op kop, zijn wel unaniem van uitstekende makelij, maar zij slagen er niet honderd procent in deze muziek te doen leven.
Dat het Anima Eterna iemand als Francis Poulenc uit het moeras wil halen is verdienstelijk en deze opname toont dat de man inderdaad een naam is die het verdient te blijven klinken. Alleen kan hij niet tippen aan de grote canon en daar kan zelfs een verder voortreffelijk musicerend Anima Eterna niets aan veranderen. Wie besluit deze opname links te laten liggen, kan bijvoorbeeld van de gelegenheid gebruik maken de schitterende Mozart-symfonieën 39 en 41 door dit ensemble te ontdekken. Daarin blijkt van Immerseels genie immers te meer...
