Deze plaat is deel vier van zes te verschijnen cd's in de prestigieuze reeks 'The History Of Brass Band Music'. De periode 1965-1975 wordt om diverse redenen door verschillende bronnen gezien als een scharniermoment in de brassbandgeschiedenis. Op het gebied van repertoire zien we dat er vanaf dan meer en meer specifiek voor het genre brass band wordt gecomponeerd, in plaats van arrangementen van klassieke werken. In de drie voorgaande delen moesten moeilijke beslissingen worden genomen over welke werken de cd zouden halen. Ook de composities die uit de boot vielen worden gewoontegetrouw vermeld als "further listening". Mogelijk heeft initiatiefnemer Elgar Howarth allang dik spijt dat hij niet aan zes dubbel-cd's is begonnen.
De keuze is misschien moeilijk geweest en er mag al veel ontbreken, wat overblijft is indrukwekkend. Over 'Contest music' van Wilfred Heaton is al vaak gezegd en geschreven dat het als te riskant werd gezien om het als plichtwerk op te leggen voor de Britse Nationale Brass Band Kampioenschappen in 1973. Het werk, eigenlijk een symfonie voor brass band, is in een minstens even geslaagde versie te vinden op 'Music of the Spheres' van de YBS Band. Intussen heeft zowat elke grote band dit gespeeld en zelfs op cd uitgebracht, zodat dit werk alleen de aanschaf van deze plaat niet verantwoordt. Al even populair is 'Connotations' van Gregson. Wel een beetje vergeten is 'Energy' van Robert Simpson uit 1971, een symfonische studie voor brass band. De componist omschreef dit prachtige werk, dat net als 'Contest Music' binnen conservatieve brassbandkringen niet werd geaprrecieerd, als een gecomponeerd accelerando en de brass band als een levend orgel. De opbouw van 'Energy' doet daar inderdaad aan denken: de componist beperkt zich tot een thema, begint rustig en traag maar niet melancholisch en zet dan zowel in klankvolume als in tempo uit naar een climax.
Een zeer sterk werk dat sinds de eerste uitvoering op de Master Brass Band Championships van 1997 niet zo vaak meer is uitgevoerd, is 'Jazz – Symphonic Dances for Brass Band' van Philip Wilby. Deze componist, eigenlijk violist van opleiding, is absoluut geen veelschrijver maar de weinige werken die uit zijn pen vloeiden, zoals 'Revelation' en 'Dove descending' waren telkens een artistiek schot in de roos. Het vierdelige 'Jazz', een mooie versmelting tussen jazz en klassiek, werd geïnspireerd door New York. Het eerste deel zit vol energie, terwijl het tweede deel eerder dreigend inzet maar al vlug expressief en lyrisch wordt. De delen drie en vier halen duidelijk veel inspiratie uit de jazz, meer bepaald uit de big band en de bebop, maar zitten ook erg complex in mekaar.
In 1972 schreef Joseph Horowitz met 'Euphonium Concerto' vermoedelijk het eerste concerto voor dit instrument. Dit mooie driedelige werk, dat bestaat uit een moderato, een lento (dat de enige cadenza bevat) en een con moto, werd sindsdien al enkele keren herwerkt door de componist. Eerste euphonium Michael Dodd is een pak minder bekend dan heel wat collega's in andere bands maar speelt zeer muzikaal en verfijnd.
Met 'The Modern Era' hebben dirigent Elgar Howarth en Grimethorpe Colliery weliswaar een actuele, verantwoorde cd opgenomen. Jammer genoeg is het tevens moeilijker om klassiekers te kiezen uit een recente periode dan uit wat reeds lang bestaat. Hier zal de toekomst moeten uitwijzen of deze cd even tijdloos is als de drie voorgaande. Het speelplezier en de muzikale en technische bagage van Grimethorpe beloven dat alleszins.
Meer over Grimethorpe Colliery (UK Coal) Band
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
