De Staatskapelle Dresden werd opgericht in 1548 en bestond in 1998 dus vierhonderd vijftig jaar. Reden tot vieren dus en tot het uitvoeren van grootse en weinig opgevoerde werken. Dit 'Te Deum' van Hector Berlioz is een van zulke werken en in deze anthologie van de Staatskapelle kan dit monumentale werk dan ook niet ontbreken. Dirigent was de toenmalige chef-dirigent Sir Colin Davis en als toemaatje krijgt de luisteraar er ook Mozarts bekende 'Kyrie' in d klein bij, een relatief vroeg werk dat in zijn onheilspellende mineur toonaard al vooruitkijkt naar het 'Requiem' KV626.
Berlioz' 'Te Deum' is net als zijn 'Grande Messe des Morts' een grootschalig religieus werk. Al is de bezetting ervoor niet zo buitenmaats uitgebreid als voor deze 'Grande Messe', toch vraagt Berlioz om maar liefst drie koren, een groot orkest en een orgel dat stevig genoeg klinkt om deze klankmassa te overvleugelen.
Aangezien beide werken live opgenomen werden, klinken hier en daar kleine foutjes door. Een gemiste noot bij momenten (zoals in de hoorns in het 'Kyrie') stoort helemaal niet maar ernstiger zijn de intonatieproblemen wanneer de drie gemende koren (plus twee kinderkoren) 'en masse' gebruikt worden. Echt opvallend zijn die problemen nooit maar het maakt de tutti passages erg ondoorzichtig en wazig en niet bijzonder aangenaam om naar te luisteren. Het orkest is echter in grootse vorm en dat blijkt reeds uit de openingsakkoorden van het 'Te Deum' waar zowel kopers als orgel met een werkelijk indrukwekkende massale 'forte' dynamiek inzetten. Zo stevig en monolithisch mag de blazerssectie van elk symfonisch orkest te klinken! Op stille passages verrassen de strijkers dan weer met een erg zachte en fijngevoelige 'piano' nuance, die niets aan frasering en detail verliest. Mozarts 'Kyrie' wordt met gepast gevoel voor dramatiek uitgevoerd maar mist natuurlijk het snijdende, energieke dat een uitvoering op authentieke instrumenten bezit.
Tenor Niell Stuart klinkt solide en zelfverzekerd en zingt erg vlot maar zijn stijl van zingen past veel minder bij dit soort van muziek. Met een nogal wijde, opgewonden vibrato en een klok van een stem overstemt hij niet zelden het orkest en slaagt hij er niet in om veel nuance te maken, iets wat in deze Franse muziek nochtans van groot belang is. Dit is des te duidelijker in de passages waar het mannenkoor met hem afwisselt want het koor, zeker als het niet massaal gebruikt wordt, maakt deze nuanceringen wel.
Colin Davis' interpretatie klinkt gebalanceerd en evenwichtig en doet over het algemeen Berlioz' werk alle eer aan. Jammer echter dat de tenorsolo niet meer kleur kon maken en dat de koren bij momenten wat aan transparantie en accuraatheid missen.
Meer over Hector Berlioz, Wolfgang Amadeus Mozart
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
