Geen slecht woord over artiesten met een grote artistieke output. Wie is immers niet dankbaar dat ze nog bestaan, hoewel in steeds slinkende getale? Drummer Paul Motian behoort in ieder geval tot de veteranen van de jazz die nog jaarlijks met een paar cd's op de proppen komt. Zo vormen de Village Vanguard-sessies, in dit geval reeds opgenomen in 2006, nu een dankbare bron voor releases. Op die sessies, uitgebracht bij Winter & Winter (en niet bij het prestigieuze ECM waar Motian nu onder contract staat), bracht de drummer naast zijn vaste Trio 2000 (met het genie Chris Potter op tenorsax en meester-bassist Larry Grenadier als kompaan in de ritmesectie) ook altijd gasten mee. Deze keer zijn dat de beroemde altviolist Mat Manieri en de pianist Masabumi Kikuchi. Soms resulteren die samenwerkingen in pareltjes van stukken, tenminste wanneer trio en genodigden zich op één lijn kunnen scharen.
Met een flexibele tenorist als Potter en een begenadigd bassist als Grenadier (die al in tal van contexten speelde) vormt die aanpassing over het algemeen niet zo'n groot probleem, maar hier lijken de twee gast-muzikanten zodanig gefixeerd op ontwrichting dat het geheel als een kaartenhuisje in elkaar tuimelt. Manieri zoekt voortdurend scheurende harmonieën op, maar deze durven al snel te irriteren en op den duur zijn ze ook niet meer interessant. Ook Masabumi Kikuchi lijkt van meet af aan gefocust op een soort anti-stijl die zelden zacht in touché is en zodoende de poëzie uit Grenadiers, Potters en Motians spel lijkt te halen.
De constellatie is zodanig "anders" dat men uiteraard eerst gewoon moet worden aan het geluid, maar verder dan "gewenning" van het onesthetische pallet komt het eigenlijk nooit. Het enige voordeel aan deze unieke speelstijl is dat een zekere openheid ontstaat voor Motian, die heel alert zit te drummen en bijzonder gelaagde partijen laat optekenen. Potter is echter duidelijk geremd in zijn vrijheid en weet niet het onderste uit de kan te halen. Wat hij doet, blijft – net als de solo's van Manieri overigens – steken in het straatje "interessant", zonder meeslepend, coherent of echt verhalend te worden – tenzij Potter met een diepe tenor-klank Coltrane achterna duikelt en een existentiële solo optekent.
'Live at the Village Vanguard, Volume 3' is dus vooral de plaat van het vele potentieel, dat helaas niet benut wordt. Mocht Motian niet jaarlijks nog een aantal andere mooie albums uitbrengen, zou een mens zich zorgen baren om een album als dit, maar in de huidige toestand van kwantitatief en kwalitatief geestige projecten mag men niet klagen. Dit ene album, dat iets te ver de free jazz wil induiken en daarbij vergeet hoe belangrijk het is om naar elkaar te luisteren, is namelijk niet exemplarisch voor de grote output waarin Motian zijn fans voorziet.
