Canadees James Ehnes mag zich inmiddels al een aantal jaar tot de beste violisten ter wereld rekenen. Hij was nooit erg actief in het wedstrijdmilieu, maar realiseerde al voor zijn twintigste verjaardag een eerste opname, namelijk van de '24 Caprices' van Niccolò Paganini. Ongeveer vijftien jaar later zou hij dat werk opnieuw op cd uitbrengen, dit keer in een fel bejubelde opname. Ehnes is erg actief op de cd-markt, dit omdat hij een contract heeft lopen bij zowel Chandos als Onyx. Zijn laatste opnames voor eerstgenoemde waren twee fantastische Bartók-opnames, met zowel de vioolsonates als de (alt)vioolconcerti. Voor Onyx blijft Ehnes gekluisterd aan veiliger repertoire, zoals het vioolconcert van Mendelssohn, dat hij met Vladimir Ashkenazy en het Philharmonia Orchestra onder handen nam. Vooral omwille van Mendelssohns geweldige 'Octet', dat ook op de cd stond, was dat album een echt pareltje. De begeleidingen van orkest en dirigent waren namelijk nogal slap en weinig persoonlijk, wat een weinig spitante onderlaag was voor de vivante lezingen van Ehnes zelf.
Deze Tchaikovsky-opname heeft een beetje hetzelfde probleem. De Sydney Symphony, kwalitatief een iets minder hoogstaand orkest dan de Philharmonia Orchestra, klinkt alweer weinig betrokken, onder Ashkenazy's eerder afstandelijke baton. Allicht is de keuze voor een weinig uitgewerkte begeleidingspartij een bewuste keuze van de dirigent, die alle gewicht bij de solist wil leggen. Met zelf een solistencarrière achter de rug, weet Ashkenazy maar al te goed wat het betekent om tegen een te vrij interpreterend dirigent te moeten opboksen. Hoewel de eenzijdige klemtoon bij Ehnes komt te liggen, is dit nog steeds een uitstekende interpretatie van het Tchaikovsky-concerto. De solist klinkt fris en monter, heeft een enorm heldere en niet al te scherpe klank, wat een mooi antwoord is op de uitvoeringstraditie die graag overdrijft met het tegendeel. Ehnes is overweldigend op zijn gemak in de virtuoze hoekdelen, en zeer doorleefd in het middelste 'Andante'; het geheel verbonden door een immer aanwezige zin voor lyriek. Ehnes wil zijn instrument laten zingen en doet dat continu: zowel als hij een lange noot moet laten liggen als op de momenten dat hij als een gek op zijn viool aan het spelen is.
Jammer is dat aan dit prachtige concerto geen tweede werk van betekenis werd gekoppeld. Ehnes en Ashkenazy kozen er echter voor om het volledige oeuvre van Tchaikovsky voor viool en orkest op te nemen, waardoor twee mineure werken bij het concerto zijn beland. Enerzijds het showstuk voor viool, getiteld 'Valse-scherzo, opus 34', en anderzijds de muzikaal weinig beklijvende 'Sérénade mélancholique', duidelijk een publiekslieveling die bestaat uit een soort lang uitgerokken melodie met een orkestraal totaal te verwaarlozen begeleidingspartij. Ehnes en Ashkenazy brengen deze muziek mooi tot leven en het is waar dat deze werken zelden opgevoerd worden. Het is echter te begrijpen waarom: ze hebben gewoon te weinig om het lijf. Hetzelfde geldt voor het 'Souvenir d'un lieu cher, opus 42': niet in het mooiere strijkersarrangement waarin Janine Janssens het werk opnam met Daniel Harding en het Mahler Chamber Orchestra voor Decca, maar wel met Vladimir Ashkenazy aan de piano. De partituur is niet zo heel dankbaar en ook dit werk kan het duo niet doen verheffen. Aan de musici ligt dat niet, wel aan Tchaikovsky die niet van alles wat hij schreef een meesterwerk kon maken.
Deze opname is nog steeds uitstekend materiaal, maar voor meer dan het vioolconcerto alleen moet men deze cd zeker niet aanschaffen. Opmerkelijk is wel dat Julia Fischer vijf jaar geleden exact hetzelfde programma opnam bij PentaTone Classics, in een meermaals bekroonde uitgave waar deze zeker aan kan tippen. Verwacht kan dus worden dat het voor Ehnes prijzen zal regenen eenmaal de critici hun tanden zetten in deze prachtige cd.
