Met 'Grindstone' spuwt Shining al voor de vierde maal zijn gal over de wereld. Na de rauwe, gebroken ritmes en waanzinnige riffs op 'In the Kingdom of Kitsch You Will be A Monster' komt het gestoorde Noorse kwartet op de proppen met een album dat de panische composities afwisselt met schizofrene interludes waarin dromerige filmharmonieën een Nieuwe Wereld oproepen. Deze momenten van valse rust en geborgenheid worden steevast brutaal gewurgd met schrapende metallicks en reutelende jazzmelodieën die verbijsterende tempowisselingen ondergaan. Grindstone is coherenter dan zijn voorganger en houdt de spanning en de aandacht veel langer vast, ook al zijn, zoals op de vorige plaat, de eerste vier nummers wederom het krachtigste.
Als ode aan zijn voorganger heet het eerste nummer 'In the Kingdom of Kitsch You Will Be A Monster'. Om deze geweldige titel kracht bij te zetten, maakten de heren van Shining hun cd dan ook fluoroze. Meteen van bij de eerste noten explodeert de plaat. Een keiharde, kletterende bas slaat een smerige metalriff die wordt doorsneden met hysterisch krijsende gitaren en zware drums die voluit meegaan met het opzwepende ritme van de bas. Dan stuikt het tempo ineen en vallen gepijnigde vocalen en wordt de titel in een gebroken ritmiek gezongen. De openingsriff wordt nog enkele malen herhaald, telkens onderbroken door een hoekige break waarin fluiten, een gong maar vooral hakkelende ritmes de hoofdrol spelen.
Nog harder gaat opvolger 'Winterreise'. Een hyperkinetische duizendvoudige basdrum en dito gitaarriff geven de luisteraar snel een onrustig gevoel. Door dat geweld heen kreunt een knarsetandende synthlijn en een klassieke Schubertmelodie op fluit. Ook hier valt de kolkende agressie even weg om aandacht te geven aan de klassieke elementen, maar niet voor lang. De gitaren vallen weer zwaar in en bouwen op naar een climax waarin orkestrale vocalen en zware, snelle roffels de dramatiek en het pathos zo kunstmatig de hoogte in drijven dat duidelijk is dat deze Noren wel van een beetje zwarte humor houden. Een filmische interlude verbeeldt gemakkelijk de landing van de Spanjaarden in de Nieuwe Wereld: na een stormachtige zeereis trekt de mist voor de kust op. Een paradijs opent zich voor de verwonderde zeelui. Overal zien ze kleurige papegaaien, vruchten waarvan ze de naam niet kennen, en die geuren! Als ze op het strand komen, leggen vriendelijke inboorlingen cadeaus aan hun voeten. Dan slaat plots de goudlust toe bij de Spanjaarden en vermoorden ze alle vrouwen en kinderen op de meest gruwelijk manieren en bloed overal en chaos en schreeuwende mensen en vooral veel pijn. Dat is Shining.
Ook in 'Stalemate Longan Runner' speelt die kitscherige dreiging mee. Nadat de gitaar en de drums synchroon een driftig ritme spelen dat zich gedraagt als een koppig kind met ADHD, volgt een bloedstollend verhaal: even wordt het weer onwennig rustig, maar al snel haalt Shining de luisteraar uit deze neparcadia met theatrale metal van de bovenste plank. Zware, pathetische riffs worden door een weemoedige, aangeblazen synthmelodie naar een catharsis gedreven. Het nummer eindigt echter met een kinderlijke carrouselmelodie die toch nog de dreigende drones meekrijgt: Shining laat de luisteraar nooit echt uitblazen van het geweld.
'The Red Room begint als een leuk jazznummer met een eenzaam boppende sax. Als snel ontaardt die echter in een korte repetitieve lijn die de waanzin nabij is. Flamencogeklap en rollende drums (zonder zijn toms was drummer Torstein Lofthus niets) bouwen op naar wederom een scheurende climax. Altijd klaar om wat meer gefliptheid aan de gebroken, beenharde ritmes toe te voegen, speelt Shining hier met vocoders en indianengehuil.
Op het eerste zicht zegt de titel '-... .- -.-. ....' niet erg veel. Met een beetje research (of gewoon met parate kennis) komt uit deze morsecode de naam Bach te voorschijn. De titel houdt vervolgens ook precies in wat er van te verwachten valt: hij verknipt Bach. Op een ijle, maar smerige synth wordt een cyclische melodie gespeeld die eindigt met een gongslag in een etherische en lugubere synthlijn. Een zwaar hammerende gitaar vol overdrive en storend gepiep van een verre wekkerradio dragen Bach finaal naar zijn graf - al blijft dit nummer al bij al niet meer dan een doorzichtig mopje. Echt knallen doet Shining weer na de griezelige melodieën en donkere drones van '1:4:9' met de apocalyptische afsluiter 'Fight Dusk With Dawn'.
Wie Shining wil appreciëren, moet klaar zijn om de term metal-jazz met de nodige humor in te vullen en moet klaar zijn om de leuze 'In the Kingdom of Kitsch You Will Be A Monster' muzikaal ingevuld te horen worden. 'Grindstone' is een psychedelische nachtmerrie waarin de brokstukken jazz, metal of wat dan ook een constante druk leggen op de gemoedstoestand van de luisteraar. Een eerste luisterbeurt laat het slachtoffer met niets dan verbijstering en angst achter, na een vierde of een vijfde vallen de stukjes in elkaar en dan begint het ware genot.
Meer over Shining
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
