Wie de nieuwste releases bij Blue Note een beetje volgt, heeft de naam Ambrose Akinmusire zeker al horen vallen. De jonge trompettist is het nieuwe talent die door labelbaas Bruce Lundvall naar voren wordt geschoven als zijnde een van de meest beloftevolle musici van het moment. Akinmusire's debuutplaat voor Blue Note werd daarom luid aangekondigd en het gevaar bij een dergelijke hype is dat de trompettist de verwachtingen niet meer waar kan maken. Men sprak immers over een Miles Davis-achtige fluisterstem, een schitterend vermogen tot directe ontroering en een integratie van diverse popinvloeden. Van al het bovenstaande is slechts een fractie waar: in 'My name is Oscar' plaatst Akinmusire een rap die zijn vermeende verwantschap met de hedendaagse populaire muziek verklaart, maar puur muzikaal houdt de parallel daar op. De algemene teneur van 'When the Heart Emerges Glistening' is dat Akinmusire een eerder conventionele opvolger is in de huidige school van trompettisten. Meer dan Miles Davis hoort men in het moderne geluid van dit kwintet invloeden van Roy Hargrove, Terence Blanchard en Christian Scott terug, niet toevallig trompettisten wiens geluid dikwijls aan label Blue Note wordt gelinkt.
In tegenstelling tot saxofonisten, die dikwijls opteren voor een kwartetvorm, durven trompettisten de sound vaker opentrekken door een tweede solistisch instrument te confronteren met hun eigen geluid. Ook bij Ambrose Akinmusire is dat het geval: als tegengewicht in het kwintet vond hij tenorsaxofonist Walter Smith III, met wie hij inmiddels jaren lang bevriend is. De interactie tussen beide is inderdaad magisch en vooral in de meer furieuze nummers (zoals het weergaloze 'Confessions to my unborn daughter') durven ze elkaar met denkbeeldige zweepslagen naar een hoogtepunt duwen. Binnen dit compact musicerende kwintet treden bassist Harisch Raghavan en pianist Gerald Clayton anderzijds beduidend minder naar de voorgrond met intrigerende ideeën. Hun rol lijkt zich voornamelijk in de schaduw van Akinmusire te situeren en verder dan meedraaien als ritmesectie komt het zelden. Drummer Justin Brown laat zich vaker opmerken, maar ook hij is even vaak opvallend af- in plaats van aanwezig.
Het is kortom duidelijk waar de klemtoon ligt op dit Blue Note-debuut. Akinmusire vult het grote speelvlak dat hij zichzelf toebedeelt gelukkig met spitsvondige improvisaties, waardoor 'When the Heart Emerges Glistening' van begin tot eind een intrigerende rit is. Vooral de langere nummers, met gebald en explosief kwintetspel, doen een talentvol musicus vermoeden. Het zijn voornamelijk deze nummers die, ondanks hun elementaire principes van opbouw, kunnen ontroeren. Akinmusire overstijgt op de cruciale momenten immers de clichés en van de thema's gaat zo nu en dan een pretentieloze gezelligheid uit. Kortere nummers, zoals 'Far But Few Between' of de twee korte 'Ayneh's', kunnen echter niet helemaal overtuigen. Ook de langere ballades, zoals 'Henya' en 'Tear Stained Suicide Manifesto' (waarvoor producer Jason Moran telkens Rhodes meespeelde), zitten teveel vast in hun conventionele stramien.
Hoewel Ambrose Akinmusire een begaafd en interessant muzikant is, moet men vaststellen dat 'When the Heart Emerges Glistening' weinig echt "nieuws" bevat. De instrumentale power van een Christian Scott haalt Akinmusire bijvoorbeeld nog niet, hoewel zijn spel soms slimmer geconstrueerd is. Dit is dus een beloftevolle plaat van een beloftevol musicus, maar de belofte wordt hiermee nog niet helemaal ingelost. Het eigen geluid, dat Akinmusire naar eigen zeggen al helemaal gevonden heeft, mag zich in de toekomst nog meer uitgesproken ontwikkelen. Deze plaat is een uitstekende opwarmer van een vermoedelijk belangrijk oeuvre.
