Van historische instrumenten moet hij niets weten, maar daar zullen weinigen rouwig om zijn. Met ultragestyleerde fraseringen, groot inzicht, een rijk klankenspectrum en eigenlijk alle kwaliteiten die men een pianist kan toewensen, is Jean-Efflam Bavouzet de laatste jaren uitgegroeid tot veel meer dan uitsluitend een Debussy-interpreet. Hij ploos ook pianoconcerti van Ravel en Debussy uit, haalt momenteel Haydn ondersteboven en belooft de komende jaren hetzelfde te doen met Beethoven. Een eerste van drie volumes met chronologisch geordende sonates laat inderdaad horen dat Bavouzet ook in dit repertoire wel degelijk nog iets kan toevoegen.
Meer dan braaf het oeuvre van Beethoven aframmelen, is Bavouzet op zoek naar de ontstaansgeschiedenis en de (extra-)muzikale betekenis(sen) die partituren kunnen hebben. Vandaar ook dat het hem interesseert om, zoals ook in de jazz gebruikelijk is, als het ware 'alternate takes' op zijn cd's te includeren. Wat bijvoorbeeld als Beethoven de finale van zijn sonate opus 10 nummer 1 niet had herwerkt? Er is een manuscript overgeleverd met een langere ontwikkeling, en diegene vat Bavouzet hier, bij wijze van aanvulling bij het eigenlijke opus 10, met veel geestdrift aan. Een 'Prestissimo' dat inderdaad nog een keer als dusdanig klinkt. Regelrecht exalterend!