Concerten van Motives For Jazz in het KC Belgie zijn er zelden naast, maar daarom er nog niet altijd zo pal op als met Angles 9. Wie de passage van deze grotendeels Zweedse band onderging kon geen antwoord verzinnen op de vraag waarom dit pas de eerste passage van de groep in België was. Of waarom geen andere zalen op het Europese vasteland geïnteresseerd waren om deze stoomwals in huis te halen.
Toen waren ze al met negen: het optreden van Angles in het KC Belgie was een (voorlopig?) eindpunt van een evolutie die het liedje van de ‘10 Kleine Negers’ in omgekeerde richting aflegt. Wat enkele jaren geleden begon als een sextet, werd met het toevoegen van een pianist en een extra saxofonist op de recentste cd ‘By Way of Deception’ een octet. In Hasselt stonden ze er dan tenslotte als nonet. Trompettist Magnus Broo, na jaren trouwe dienst de grote afwezige op ‘By Way of Deception’, was verloren zoon af en stond schouder aan schouder met zijn vervanger Goran Kajfes (hier op cornet). Het resultaat: nog meer blaaskracht en dat hebben de concertgangers in Hasselt geweten.
Trouwens niet alleen de bezoekers, ook pianist Alexander Zethson mocht aan den lijve ondervinden wat het betekent om achter een line-up van vijf blazers plaats te moeten nemen. Hoewel Broo, Kajfes, trombonist Mats Aleklint en de saxofonisten Martin Küchen (grote bezieler van de band) en Eirik Hegdal geen enkele vorm van versterking genoten, was er voor de arme Zethson in de tutti-passages geen doorkomen aan, zeker niet in de eerste set. Alleen in combinatie met enkel drummer Andreas Werliin, vibrafonist Mattias Ståhl of bassist Johan Berthling was zijn muzikale inbreng, die op cd een echte meerwaarde vormt, hoorbaar.
Alsof chef Küchen het publiek meteen stevig op de proef wilde stellen, zette hij de set in met ‘Dactyloscopy’, veruit het meest abstracte nummer op ‘By Way of Deception’. Voor een duidelijke melodie was geen plaats, voor simultaan en gelaagd hakkende ritmes in de blazers des te meer. Alleen de in kleinere bezetting uitgevoerde, vrij geïmproviseerde tussenspelen zorgden voor verlichting. Met de moeilijke kop er af, kon Küchen zijn troepen ongegeneerd op radicaal meeslepend terrein sturen. In de titeltrack van de laatste plaat barstte de band uit in het uitzinnige, collectief gespeelde thema en de daarna losgelaten solisten werden geschraagd door een haast ritueel denderende ritmesectie. Als een hymne gonsde de melodie door de ruimte, alsof de band verlossing of minstens loutering wilde verkrijgen voor elke aanwezige individueel. De bochten richting een zwoeler geluid en oosterse krullen in de melodielijn stelden de sfeer bij, maar deden niets af van de toegankelijkheid van de muziek.
‘Today is Better Than Tomorrow’, afsluiter van de eerste set, was al even overdonderend en zielsverheffend, zeker toen op het einde de hele band over de kranig en energiek solerende Kajfes heen zeilde. Dat de band meer dan decibels en hoogst verslavende melodieën in huis had, was te horen in het georkestreerde echospel waarbij verschillende muzikanten elkaar individueel op de hielen zaten met een zelfde melodie: het middeleeuwse canonprincipe toegepast in freejazz met een auditief 3D-effect tot gevolg.
Voor het tweede deel van de set grepen Küchen en zijn Angles naar nieuw repertoire: eerst als een volwaardige soul bigband, maar wel nog met een verzengende collectieve improvisatie en een nu wel goed hoorbare Zethson die dan maar meteen een knap opgebouwde en ellenlange spanningsboog trok. Voor ‘In Our Midst’ wipte Angles even binnen bij de Afrikaanse muziek en flamencoharmonieën, maar opnieuw zonder de eigenheid te verliezen.
De spreekwoordelijke klap op de vuurpijl kwam er met ‘Lets Tear The Threads of Trust’ dat ook op cd de deur mag dichtdoen. Al leek dichtsmijten in Hasselt een betere omschrijving. Na de klankgerichte basintro en een heerlijk kleurrijke passage van Kajfes, creatief met demper, was het enkel nog even gas terugnemen voor de klankwolken van Zethson (die hij ook op de cd bovenhaalt). Voor het overige was het kop vooruit en gaan, met een ontketende Werliin die zonder te bruuskeren het nummer en de hele band naar een nieuw extatisch niveau tilde.
Het quasi religieuze van de hartstocht waarmee de muzikanten speelden en de tot samenzang nopende melodieën culmineerde in het bisnummer waarin zowaar een instrumentale voor- en nazang te horen was, alsof de muzikanten de aanwezige jazzgemeenschap alsnog uitnodigden om mee te zingen. Of te dansen, want met de muziek van Angles kon alles: van bidden tot polonaise lopen op catchy thema’s, geëngageerde solisten en eenvoudige, maar ter zake doende arrangementen. Alleen onverschillig blijven bleek geen optie. Toch niet voor het razend enthousiaste publiek, dat van Motives For Jazz en het KC Belgie toch wel een en ander gewend is.