Kris Davis Trio

---

Vermoeid en met een jetlag die doorwerkte tot in de toppen van haar vingers begon pianiste Kris Davis maandagavond in Gent aan haar Europese tournee. Met bassist John Hébert en drummer Tom Rainey aan haar zijde, maakte ze op een indrukwekkende manier duidelijk waar het in de Downtown scene van New York tegenwoordig om draait.

Het Kris Davis Trio kwam naar het Belfort Restaurant afgezakt in het kader van Gent Jazz Club, dat min of meer fungeert als de clubversie van het bekende zomerfestival. Na de voor een breder publiek toegankelijke acts van de voorbije maanden, waaronder het duo Ben Wendel/Dan Tepfer en het Jeff Ballard Trio, koos de organisatie deze keer voor de uitdagende triojazz van de Canadese Kris Davis. Die keuze pakte niet verkeerd uit, het volk was alweer op post (voor laatkomers was het zelfs zoeken naar een plaatsje) en ondanks de soms taaie muziek bleef men geboeid luisteren naar wat zich op het podium afspeelde. En dat is heus niet altijd het geval.

In aanloop naar deze tournee verscheen met ‘Waiting for You to Grow’ het tweede album van het trio. Net zoals op de debuutplaat ‘Good Citizen’ goochelt Davis daarop met muzikale invloeden, waarbij ze zich niet tot de brede jazzgeschiedenis beperkt maar ook hedendaagse klassieke componisten scherp in het vizier houdt. Een titel als ‘Berio’ liegt er bijvoorbeeld niet om, maar ook door technieken te gebruiken als de prepared piano worden bruggen geslaan naar de gecomponeerde muziek.

Het repertoire van de avond bestond voornamelijk uit werk van Davis en dan vooral de composities die ze schreef voor ‘Waiting for You to Grow’. Voor diegenen die de plaat al hadden beluisterd waren er dus heel wat herkenningspunten, al dreven deze live uitvoeringen wel eens af naar heel andere richtingen dan de studio-opnames. De mysterieuze titeltrack werd in Gent bijvoorbeeld gekanaliseerd in twee koppige pianoakkoorden in het lage register, wat het diffuse karakter van het stuk helemaal doorbrak. In ‘Whirly Swirly’ nam het trio meer risico en dat uitte zich in veel vrijheid voor Hébert. Het pompende baslijntje dat op de plaat voor een houvast zorgt, werd hier herleid tot een enkele noot waar duchtig omheen werd gespeeld, wat het zoeken naar structuur niet vergemakkelijkte. Rainy opende met een korte roffelsolo, zodat Davis de tijd had haar piano te “preparen”, wat nodig was om het typerende, rammelende motiefje te kunnen laten horen dat de groep in elkaar doet klitten.

Davis imponeerde met haar klavier- en pedalentechniek. Dankzij een fenomenale timing slaagde ze er in een zweem van microtonaliteit te doen ontstaan, meerbepaald door clusters en akkoorden met elkaar te combineren en ze elk op hun beurt ultrakort af te kappen. In de collectieve prestaties was het spektakelgehalte dan weer erg hoog. Tijdens ‘Hiccupus’ zaten sommige toeschouwers met open mond te kijken naar het fantastische schouwspel. De compositorische draad waarbij het thema constant van metrum wisselde of een halve maat verschoof was van een hoog cerebraal niveau, maar het trio gaf het na verloop van tijd een stevige groove mee en hield bovendien alles strak. Rainey deed er nog een schepje bovenop door tegenritmes te spelen en gaten in stijl op te vullen.

De twee set begon met een klein dipje. Met ‘Long Ago and Far Away’ stond er ook een standard op het programma, maar de uitvoering was jammer genoeg niet erg doorleefd. Het trio had wat tijd nodig om terug op scherp te staan na de onderbreking, de lange vlucht die hen die ochtend om 5u al naar België had gebracht zat duidelijk nog in de benen. Toch wisten ze naar het einde toe nog serieus uit te pakken met een stuk uit Davis’ kwintetplaat ‘Capricorn Climber’ dat alweer liet zien uit welk kwaliteitshout het Kris Davis Trio gesneden is.

De obligatoire (maar toch vaak overbodige) toegift was een korte bewerking van Thelonious Monks ‘Evidence’, een stuk dat ook de revue passeert op Davis’ laatste soloplaat ‘Massive Threads’. Het trio maakte er een trage fading out van, waarin de akkoordenreeks slechts eenmaal subtiel weerklonk om vervolgens helemaal uit te sterven. Met twee uitgebreide sets vol zinnenprikkelende jazz en een bijna integrale uitvoering van het repertoire van de nieuwe plaat, had het drietal haar reputatie ondertussen moeiteloos waargemaakt. Die jetlag had daar uiteindelijk weinig tegen in te brengen. 

De beschermde werken kunnen door de internetgebruiker gratis geconsulteerd worden, met uitsluiting van verdere reproductie en/of openbare mededeling ervan. Deze site wordt onderhouden conform de afspraken met de Belgische auteursrechtenvereniging SABAM.
Gebruiksvoorwaarden | Contactgegevens | Mobiel | Ontwerp en realisatie: Studio Hert