Het enfant terrible van de Vlaamse rock roert zich opnieuw. Mauro (Pawlowski) is nog niet uitgeraasd met zijn Grooms, vervangt net Danny Mommens van Vive La Fête in de dEUS-revival of hij staat alweer klaar met een nieuwe project: The Love Substitutes. De kompanen die deze keer mee de studio in gedoken zijn, zijn kameraadgitaristen Craig Ward (ex-dEUS) en Rudi Trouvé (Dead Man Ray, Kiss My Jazz) en bassist Bert Lenaerts. Voor de verandering heeft Mauro zijn gitaar even aan de muur laten hangen en de drumstokken gehanteerd. Anderhalve dag in de studio, een handvol muzikale ideeën en acht handen vol geniale improvisatietechnieken waren nodig om deze vijftien tracks tellende langspeler te vervaardigen. Dames en heren, maak kennis met The Love Substitutes en zet het huis in vuur en vlam ...
In een ver verleden begon een groepje muzikanten op een eigenzinnige manier met rock om te gaan en op experimentele wijze instrumenten te gebruiken voor geluiden die niet in de oorspronkelijke handleiding voorkomen. Nog steeds blijft de dEUS-clan knutselen en frutselen met muziek en bewijzen de (ex)leden ervan dat onder hen vele verschillende combinaties mogelijk zijn om tot een unieke muzikale chemie te leiden. Ook deze keer zijn er in dit chaotische project heel wat vaste kenmerken te bespeuren. Hoekige ritmen, ruw gitaarwerk en een heerlijk rommelige eindproductie ademen de ware rock 'n' rollspirit van deze muzikanten uit. Op deze plaat staan een twaalftal rockers die met handvast, vaak vaag en door mekaar dwarrelend drum-, bas- en gitaargeraas op de luisteraar worden afgevuurd. Korte en krachtige nummers met veel haken worden moeiteloos afgewisseld met tot tien minuten durende, gierende songs waarbij het gebruik van distortions en een luidruchtige gitaar niet wordt gemeden. Trouvés gitaar grolt en gromt, jengelt en jankt. Vingervlugge riffs en een klein legertje aan vervormingpedalen bepalen de inhoud van deze plaat. Met vaak tegendraadse drumpartijen wringen The Love Substitutes zich soms in vreemde, dissonante partijen. De eerste twee minuten wild gerammel van deze plaat (die al twee tracks omhelzen) doen alvast voor het ergste vrezen. Experimenteerdrift in combinatie met rauw rockwerk blijkt niet altijd even toegankelijk. Gelukkig mogen in zachtere nummers als 'Death Folk Sailor' ook meer poppy gitaarriffs verschijnen of durft het opgewekte 'Hey! Did You See Me Coming?' zelfs naar een vrolijk wandelende song te neigen. Het vuur hoeft niet altijd even hoog op te laaien, maar de vlammen flakkeren regelmatig wel hoog op. Buitenbeentje 'Disconnected' bewijst in tien gemene minuten dat Craig ook de sax kan bepotelen en mondt uit in wat oeverloos jazzgedwarrel. Vul dat aan met enkele korte intermezzi op deze cd die kant nog wal slaan (in 'More than the Sun Part One' spelen drum, zang, gitaar en bas zelfs een spelletje "hardnekkig eigen ritme doordrijven") en het wordt duidelijke waar The Love Substitutes voor gaan: uitersten. Tekstuele nonsens met weinig overtuigende stemmen zijn dan het logische gevolg. De rommelige, doe-het-zelf productie die dit schijfje heeft meegekregen, getuigt in elk geval van een uitdagend (nieuw) experiment.
The Love Substitutes is een mooie creatieve uitspatting van enkele sterke muzikale geesten. Eventjes de studio in, een aantal optredens doorheen het Vlaamse schoon en het project kan allicht weer plaatsmaken voor enkele nieuwe ideeën. Wie wilt aftoetsen hoe ver 'eenvoudige' rock 'n' roll kan gaan, zal aan deze plaat een mooie kluif hebben. Voor mensen die de gitaar geen gouden hart toedragen zou op dit schijfje gerust een waarschuwingssticker mogen gekleefd worden: "opgepast, teringherrie!".
Meer over The Love Substitutes
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
