Hoewel gitarist Hilmar Jensson, drummer Jim Black en saxofonist Andrew D'Angelo elkaar al kennen sinds 1990, duurde het tot in 2002 voor ze als trio een eerste (titelloze) cd klaar hadden. Op de opvolger was het daarna vier jaar wachten, maar de liefhebbers van genreoverstijgende en strak gespeelde jazz zullen het zich niet beklaagd hebben. 'Meg Nem Sa' werd een plaat die klinkt als van dit trio verwacht mocht worden: rock, jazz, soundscapes en elektronica in een gedreven, maar steeds esthetische spiraal.
De strakke ondergrond van Blacks droge drumpartijen en Jenssons gitaarriffs leggen de fundamenten voor de meeste tracks. De hoekige ritmiek wordt energiek en groovend gebracht waardoor gekunsteldheid geen kans krijgt. De muziek klinkt zo vanzelfsprekend dat de complexiteit van vreemde accenten, asymmetrische maatsoorten en detailvariaties in de riffs onopvallend passeren. Hetzelfde geldt voor het samenspel: hoe grillig de melodielijnen ook mogen zijn, de manier waarop Jensson en D'Angelo ze exact samen weten te spelen is fenomenaal (vooral in 'Ain't no Waltz') en doet bijna vergeten op welk niveau er hier gespeeld wordt.
Bovendien sluit de sound van D'Angelo knap aan bij de manier van spelen van het hele trio. Met zijn sappige toon en overwegend melodische manier van spelen, zorgt hij voor een ontspannen gevoel binnen de uitdagende muziek, waardoor de composities (overwegend van Jenssons hand) optimaal tot hun recht kunnen komen. Wanneer de saxofonist dan toch de begane grond verlaat om piepend en overblazend naar de stratosfeer te trekken, doet hij dit op een uiterst elegante manier. Van powerplay is nooit sprake, het zijn daarentegen de beheersing en het esthetische die de plak blijven zwaaien.
Vanuit deze uitgesproken muzikale benadering trekt Tyft op excursie langs diverse stijlen. In wat tragere tracks als 'Shooshabuster' en het weinig verhullende 'Led Tyftelin' wordt aangeklopt bij de stevige rock en metal, terwijl op andere momenten de muziek een funky karakter krijgt, zonder onderuit te zakken in een sound die louter om de fun draait.
Wanneer het strakke metrum uit de muziek gehaald wordt en de elektronica haar opwachting maakt, verschuift het klankbeeld richting soundscapes. De integratie van de instrumenten en elektronica klinkt hier heel vanzelfsprekend. Wat de muziek zo verliest aan melodische en ritmische kwaliteiten, herwint ze in sound. Het duistere is in deze tracks nooit veraf, maar gitzwart wordt het nooit. Net als bij de technische nummers blijft een zekere mate van toegankelijkheid en herkenbaarheid gegarandeerd, maar ook nu weer zonder muzikale compromissen te moeten sluiten. Deze uitgekiende balans maakt van 'Meg Nem Sa' een plaat die even mooi als gedurfd klinkt en die breeddenkende liefhebbers van jazz, rock en elektronica zal kunnen aanspreken.
Meer over Tyft
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
