Elf en een half jaar na oprichting viert het trio van de Nederlandse rietblazer Ab Baars alsnog zijn tiende verjaardag, met Baars' vaste kompanen Wilbert De Joode en Martin Van Duynhoven en enkele gasten. Geen 'eeuwig jong' fuifje of een potje nostalgisch terugblikken, maar een avond waarop de grens tussen improvisatie en compositie vervaagde: de luisteraar kan bij deze cd dus alleen maar raden naar wat geïmproviseerd en wat genoteerd werd. Zo klinkt het economisch, afgemeten en exact gespeeld 'GF' als hedendaagse klassieke kamermuziek met de spontaniteit van een standard. Een zelfde klasse ademen de (collectieve) improvisaties uit: deze artiesten zijn het stadium van het uitwisselen en doorgeven van thema's, ritmes en ander muzikaal materiaal ver voorbij. Wat hier gebeurt is perfect aanvoelen, spontaan ruimte geven en nemen, alsof de muziek bedacht werd door één brein dat over alles controle heeft.
Deze wonderbaarlijke symbiose komt daarenboven niet alleen voor in de duo-, trio- en kwartetformules die hier te horen zijn, maar ook in de septetbezettingen (met dubbele piano!). Baars' composities voorzien deze grote en vreemde samenstelling van schitterende composities en een dito klankresultaat. Zo begint 'A Portrait of Roswell Rud' als een donkere wolk met de verstrengeling van klarinet en basfluit met een traag ontwikkelende melodie van de altviool. In het pianoduo van Mengelberg en Janssen dat er op volgt tonen beide heren niet alleen dat ze een wondermooie aanslag hebben, maar tevens hoe ze muzikaal perfect op elkaar geplakt kunnen spelen.
Als kers op de taart is de muziek van Baars ook rijk aan referenties en invloeden. In 'Von' drijft de unisono melodie van de saxen los op de vrije ondergrond van bas en drum, wat mooi in de traditie van de freejazz past. Klassieker van melodie en frasering is de versie van Monks 'Reflections': met een rustige ballad-begeleiding ondersteunt Mengelberg Baars' tenorsax om daarna zelf een zo mogelijk nog 'traditionelere' jazzsolo af te leveren. Jammer dat de klank van de gevierde Baars hier wat hol en minder gecontroleerd klinkt, alsof het hem aan kracht ontbreekt. Verder weg van de jazz dwaalt 'Enter from the East' rond in geheimzinnige Ierse of Schotse legenden: lage, aangehouden basklanken en een traag altvioolthema. Hier is het altvioliste Ig Henneman die de sfeer een beetje verzwakt door net niet altijd juist te intoneren. Geen verjaardag zonder spelletjes en dus mag een stuk als 'Indiaan' niet ontbreken. Lekker sluipend of als een indianendans is dit muziek met een glimlach. Alhoewel: wanneer drummer Van Duynhoven beslist om vaak net in een andere maatsoort te spelen dan zijn collega's zijn ook hier de muzikale stekels gegarandeerd.
Wie Nederlandse feestjes automatisch associeert met carnaval moet zich eens tot deze cd wenden: op deze cd geen polonaise of 'gein', alleen meesterlijke muziek. Het siert Ab Baars.
Meer over Ab Baars Trio & Guests
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
