Telkens wanneer het lijkt dat Teun Verbruggen met iedereen heeft samengespeeld, komt de drummer op de proppen met een nieuwe samenwerking. Onder de noemer Art of Cosmic Musings krijgt Verbruggen het gezelschap van gitarist Dirk Serries. Al is een omgekeerde rolverdeling correcter om het geluid op ‘Transmission’ te typeren.
De smaakmakers op de vier tracks van deze release zijn immers gestapelde gitaarpartijen van Serries die breed uitgesmeerd in- en uitfaden om zo een steeds rijker wordende klankwolk op te wekken. Voor elke track heeft hij binnen deze techniek een andere insteek voorzien. Zo plaats hij in ‘Dome’ verschillende ritmes van herhaalde noten op elkaar, van egaal en glad recto tono tot pulserende en vibrerende klanken. Hiermee bouwt hij traag aan een indrukwekkend klankdecor dat geleidelijk aan opstijgt en de hele ruimte laat meetrillen. In ‘Discord’ pakt hij het anders aan. Door de verschillende gitaartonen nu sneller te laten bijkomen en vertrekken beweegt het geluid meer, waarbij Serries bovendien ook de harmonie van de zacht deinende gitaarzee verder uitdiept.
Eender welke benadering er gekozen wordt, steeds verloopt de muziek volgens een zelfde procedé: een langzame opbouw die vlak voor het einde overgaat in een afbouw die soms net iets te kort is om de stukken echt afgewerkt te laten klinken. Het lijkt dan wel alsof er op het einde van elke track drie puntjes gezet worden die de luisteraar zelf maar moet invullen.
Verbruggen heeft als drummer niet de luxe van de schijnbaar eindeloos aangehouden tonen en moet zich bijgevolg op een heel andere manier laten gelden. Dit lukt in het begin van de stukken al eens minder. De voorzichtig aangebrachte streepjes cimbaal, klankschaal, trom of muziekdoos mogen dan heel fijn klinken, ze missen impact. Door het geluid weinig of niet te manipuleren klinken de combinaties haast onverschillig, alsof alles ad hoc naast elkaar gezet werd. Hier mist hij duidelijk de evidentie van iemand als Pierre Favre, maar wanneer hij kan meesurfen op de golven van Serries’ gitaar vindt Verbruggen zijn plaats wel. Met roffels op de snare of een lang rinkelende cimbaal kan hij het etherische spel meespelen en versterken. Daarbij weet hij tevens mooi de balans te bewaren: echt de vlam in de pan laten slaan is er niet bij, maar de spanning net hoog genoeg houden om de muziek telkens een klein stapje verder te duwen, lukt perfect.
Ook de inbreng van de elektronische percussie blijkt een meerwaarde. Slijpen en achterwaarts afgespeelde klanken doen het in het titelstuk goed bij het verende gitaarwerk van Serries die zelfs voor een traag en statig door de track zwevende melodie opteert. Van zo’n echte melodie is weinig te merken bij de inzet van het afsluitende ‘With Thorn’. Verbruggen laat hier horen ook zonder de hulp van Serries te kunnen en zorgt voor een industrial-achtige inleiding waarbij akoestische en elektronisch galmende percussie elkaar bij momenten snel afwisselen. Zelfs de verhakkelde microbreakbeat vindt zijn weg op het steeds meer registers opentrekkend gitaarorgel van Serries’ pedaalnoten: een vreemde combinatie die toch werkt. Alleen beetje jammer dat dat niet op elke track van deze dubbel-lp het geval is.
