Ondanks hun religieuze inspiratiebron, klinken de '50 Miniatures for Improvising Quintet' van de jazzcellist Erik Friedlander absoluut niet spiritueel. Ze werden geschreven op vraag van The Contemporary Jewish Museum en hun aantal verwijst naar de "50 Gates of Understanding" binnen het Joodse geloof, waarin verhaald wordt dat de volgelingen van Mozes zeven weken (49 dagen) in de Sinaï-woestijn moesten rondzwerven vooraleer ze (op dag 50) de 10 geboden in ontvangst zouden kunnen nemen. Friedlander, die zijn faam te danken heeft aan de gelegenheden die John Zorn hem schonk om aan zijn zijde te schitteren, vertrekt net als de meester zelve graag uit de Joodse volkscultuur, maar van dat startpunt wordt (helaas) met graagte afgeweken.
Te graag misschien, want in de 50 korte stukjes valt niet de minste emotionele boog of het geringste spanningsveld te ontdekken. Friedlander en co modderen maar wat aan en laten experimentele klanken uit hun instrumenten opstijgen, maar tot esthetisch genoegen of tot waarachtige emotionele expressie komt het eigenlijk nooit. Ook voor krachtige freejazz kan deze plaat niet doorgaan, want de nummers zijn vaak slap en de hyperkinetische uitvallen dikwijls ongeloofwaardig. Gelukkig passeren enkele mooie passages van het zuiverste samenspel de revue en dat zijn de schaarse momenten waarop de '50 Miniatures for Improvising Quintet' echt interessant worden. De voortreffelijke teamgenoten Sylvie Courvoisier op piano en Trevor Dunn aan de bas trekken echter te weinig aandacht naar zich toe, terwijl drummer Mike Sarin prominenter aanwezig is dan nodig.
In de meer slepende composities zit (ironisch genoeg) het meeste muzikale leven, of als Erik Friedlander zijn gekende pizzicato bovenhaalt en het kwintet de vrijheid geeft, ontstaat af en toe een beeldrijk tafereel. Op die momenten is het echter een vloek dat de tracks niet wat verder worden uitgewerkt. Het materiaal is af en toe immers interessant genoeg, maar tot echt aftasten van de mogelijkheden komt het zelden. Bijgevolg passen de '50 Miniatures' eigenlijk niet echt in het jazzstraatje, want binnen het genre zijn improvisatie en vrijheid onontbeerlijke pijlers. Zonder in hokjes te willen denken alles bij elkaar een ontgoochelende plaat, die niet in vervoering brengt en slechts een paar bruikbare ideeën aanreikt.
