Dat de Gentenaar Philippe Herreweghe zich muzikaal vooral verdienstelijk heeft gemaakt als interpreet van Bach en oudere componisten, wil niet zeggen dat hij nooit zijn sporen verdiend heeft in het romantische repertoire. Zo debuteerde Herreweghe bij zijn recent uit de grond gestampte, eigen label Phi met de vierde symfonie van Gustav Mahler en ook in de Beethovensymfonieën liet de dirigent zich reeds opmerken als iemand met visie. Het relatief weinig gekende 'L'Enfance du Christ' van Hector Berlioz is een van de werken die de toen al beroemde dirigent eind jaren '90 opnam voor Harmonia Mundi, de platenmaatschappij die hij onlangs verliet. Herreweghe nam het werk op met zijn Orchestre des Champs-Élysées en met La Chapelle Royale, een ensemble dat door Herreweghe werd opgericht met oorspronkelijk louter Barokmuziek voor ogen. Binnen de discografie van La Chapelle Royale is Berlioz zelfs een echte uitzondering, hoewel de musici niet de minste last lijken te ondervinden met de grote tijdskloof. Het Collegium Vocale Gent vervolledigt de gelederen overigens, naast vijf uitstekende solisten. De monsterbezetting die Berlioz alweer lijkt aangesproken te hebben, resulteert echter niet in een orgiastische orkestpartij zoals die van 's mans requiem of 'Symphonie Fantastique'. Veel meer zoekt de componist hier de kamermuziekvorm op, waardoor een voor symfonische muziek ongewone dynamiek ontstaat tussen meer monumentale orkestpartijen en eerder intimistisch opgevatte scènes en recitatieven.
Structureel is het de diversiteit die binnen 'L'Enfance du Christ' hoogtij viert. Opvallend is dat Berlioz het idiomatische eenheidsidee van de Barokke passies heeft verlaten en juist expliciet naar dramatische klemtonen heeft gezocht die haaks op de spirituele rust van het basisgegeven staan. Door Herodes op te voeren en de befaamde kindermoord als centrale punt in het ganse eerste deel te zien, ontstaat uiteraard de mogelijkheid tot (over)dramatiseren. In plaats van een braaf oratorium, wordt 'L'Enfance du Christ' er echter een Bijbelse passage door met hoogtes en laagtes. De vrij losse structuur, die over anderhalf uur eigenlijk geen waar culminatiepunt bereikt, heeft bepaalde musicologen tot de uitspraak verleid dat dit een van Berlioz' minder werken zou zijn, maar wie de schitterende orkestratie, rijk aan kleur en diepte, op de keper beschouwt, kan onmogelijk beweren dat het hier een oppervlakkige compositie betreft.
Philippe Herreweghe is overigens de geknipte figuur voor werk als dit. Vanuit de Barok heeft de dirigent enorm veel ervaring met het recitatief op de tragische aria, hetgeen hij hier eenvoudigweg naar een romantische context vertaalt. Bovendien vult Herreweghe op de plaatsen waar het oratorium samenhang mist, zelf de ontbrekende inhoudelijke lijnen verder, waardoor dit een van de meest consistente versies is die men van dit werk kan te pakken krijgen. Het Orchestre des Champs-Élysées is dan ook een schitterend orkest, dat hier op de meer donkere, dreigende passages met een klank op de proppen komt die vooruit wijst naar Wagners 'Parsifal'. Zeker de uitstekende bassen, zowel vocaal als instrumentaal, zijn daar mede voor verantwoordelijk. Herreweghe laat zich overigens nergens opjagen, maar interpreteert de muziek puur vanuit het verhaal, waardoor muziek en tekst elkaar heel dicht op de huid zitten. De weergaloze solisten, met vooral Paul Agnew in een glansrol als verteller, zingen bovendien heel verstaanbaar en met een uitgekiende tekstexpressie die, alweer, aan Herreweghe's Bach-aanpak doet denken.
Wie dit werk nog nooit gehoord heeft, kan deze mooie uitgave in de Harmonia Mundi Gold-serie voor een prikje in huis halen. Alleen de registratie van John Eliot Gardiner voor Warner (waaraan onder meer Anne Sofie von Otter haar stem leende) kan concurreren met deze, maar het verschil in prijs maakt misschien toch deze opname tot de aan te bevelen standaard.
