De Britse tenor Ian Bostridge behoort al een aantal jaren tot de bekendste namen in de wereld van het klassieke lied. Na uitgebreid gedolven te hebben in het repertoire van Schubert en Schumann waagt hij zich op zijn meest recente cd aan het oeuvre van Hugo Wolf (1860-1903), de laatromantische opvolger van deze beiden. Als partner van Bostridge treedt Antonio Pappano aan, die voor de gelegenheid het dirigeerstokje inruilt voor de piano.
In de grote tweestrijd tijdens de Duitse laatromantiek behoorde Hugo Wolf tot de aanhangers van Richard Wagner. Dat manifesteert zich overduidelijk in Wolfs schrijfstijl: doorwrochte chromatische harmonieën en schijnbaar oneindige melodieën tonen de sporen van zijn idool, zij het op een veel compactere en meer intieme manier. Het hoeft weinig verbazing te wekken dat Antonio Pappano, als dirigent geroemd om zijn Wagnerinterpretaties, op meesterlijke wijze met Wolfs complexe pianopartijen omgaat. Hij koppelt een enorme transparantie aan een allesomvattend kleurenpalet, dat nu eens het doodsverlangen – 'Verborgenheit'- dan weer de snijdende ironie – 'Abschied' – virtuoos illustreert. Waar Wolf volkse eenvoud vraagt, geeft Pappano die eenvoud ook en vermijdt hij overbodige maniërismen. Dat vermijden van maniërismen is iets waar Ian Bostridge minder sterk in is. Hij heeft zonder twijfel een bijzondere, ietwat ijle stem en weet overduidelijk waarover hij zingt – wat zijn bewonderenswaardige dictie bewijst. De ijlheid van zijn stem blijft echter niet gedurende de volle zeventig minuten boeien. Daarnaast wil hij zijn interpretaties opfleuren met bizarre accenten die de doorstroming van de melodie niet altijd ten goede komen. In meer declamatorische liederen als bijvoorbeeld 'Seemanns Abschied' stoort dat minder, maar de lyriek van 'Nachtzauber' of 'Ganymed' vraagt lange spanningsbogen die dergelijke tics minder verdragen. Gelukkig laat hij het in zachtere momenten achterwege, zodat er tijdens 'Gebet' of de beide 'Peregrina'-liederen kans is om weg te dromen.
De bedenkingen bij Bostridge maken dat deze plaat moeilijk helemaal geslaagd te noemen is. Het meeslepende, bijna orkestrale pianospel van Pappano doet Wolfs genialiteit dan weer wél alle eer aan.
Meer over Hugo Wolf
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
