Wie Uri Caine ooit als spreker heeft gehoord, weet welk een beheersing en rust uit zijn basdiep stemgeluid spreekt. Wie hem alleen van dit timbre kent, zal bij het horen van deze 'Live at the Village Vanguard' snel in ademnood komen. Naar goede gewoonte bruist deze Caine cd als een pas ontkurkte fles champagne. Het spektakel van de knal is afwezig, maar de ideeën blijven maar uit de flessenhals vloeien. Caine last in zijn pianospel geen melodische rustpunten in, waardoor de luisteraar op een achtbaan terecht komt: van het ene idee vliegt die naar het andere, zonder abrupte breuken, razendsnelle tempi of brutale clashes.
Bij drummer Ben Perowsky gutsen de ideeën al even perfect gecontroleerd naar buiten. Als begeleider en als solist baant hij zich een eigen weg door de muziek met een onontkoombaar geluid dat toch ruimte laat voor de anderen. Steeds met iets bezig en niet voor een gewone groove of swing te vangen, neemt hij het rusteloze van de leider van het trio over. Op het einde van 'Stiletto' moet het dak er helemaal af, wanneer Perowsky de laatste herneming van het thema zo geëngageerd begeleidt dat hij niet minder dan een solistische rol opeist. In deze prachttrack (een compositie van Caine) wordt trouwens duidelijk tot welke chemie de combinatie Caine – Perowky kan leiden. De manier waarop deze laatste, onder een laag cimbalen, ook het bizarre thema gelijk met de piano meespeelt, getuigt van een arrangeer- en coördinatiekunst die als familieband overtuigender is dan een DNA-onderzoek. Ook Drew Gress komt dit verfijnde muzikale spelletje geregeld meespelen. Verfijnd, omdat deze momenten van geheime coördinatie zo snel vervliegen dat ze menig luisteraar zullen ontgaan: hier wordt niet gecommuniceerd met grote gebaren of met de gulle lach, maar met subtiele knipoogjes.
Alleen in het bij momenten repetitieve 'Otello' doen de heren het wat "duidelijker" aan en krijgt de luisteraar de tijd om even te herstellen, iets wat voor de rest zelfs bij ballads en standards als 'All the Way', 'I Thought About You' of 'Cheek to Cheek' niet altijd mogelijk is. Vaak worden thema's omspeeld en zo quasi onherkenbaar vervormd, alsof Uri Caine niet kan wachten om zijn improvisatiespeeltuin in te duiken. In zijn eigen composities zit deze speldrift zelfs gewoon ingebakken. Grillige thema's, al dan niet afgebroken door plots invallende akkoorden, vormen niet meteen een toonbeeld van gemoedelijkheid, maar grijpen de luisteraar wel bij het nekvel.
Het blijft echter allemaal jazz pur sang, al is en blijft Caine niet vies van een kleine referentie hier en daar, zoals een beetje groove in 'Most Wanted'. Voor 'BushWack' worden dit streepjes verbrokkelde ragtime, latin en in het honderd lopende militaire marsen (o.a. 'Stars and Stripes Forever'). Dat hij in de aankondiging deze track kurkdroog "opdraagt" aan "our commander and chief" is voldoende om de concurrentie in paniek achter te laten. Want als Caine deze ongelooflijke muziek maakt met in zijn achterhoofd een man waar hij niets voor voelt, wat moet het dan geven als hij geïnspireerd wordt door sympathiekere zielen?
Meer over Uri Caine Trio
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
