Terwijl menig sportieveling uitblies van een natte 20 km van Brussel, begon elders in de stad een halve marathon van een ander kaliber. Met Radical Slave, Madensuyu en Motorpsycho pakte de Ancienne Belgique op 30 mei uit met een spannend, maar loodzwaar programma.
Motorpsycho
De eerste vijf kilometer van het traject begonnen meteen met een gemene helling, genaamd Radical Slave. Radical Slave is het nieuwe project van gitaarbricoleur Pawlowski, Dirk ‘Buscemi’ Swartenbroeckx en Remo Perotti (ex- Bedtime For Bonzo). Het element dat deze drie bindt, is een voorliefde voor de no-wave die eind jaren zeventig en begin jaren tachtig de New Yorkse underground deed gonzen. De muziek van mensen als Lydia Lunch en haar schreeuwende Teenage Jesus and the Jerks en Glenn Branca was dan ook een startpunt voor Radical Slave. De bezoekers van de AB kregen dan ook geen Pawlowskiaanse Bollywoodbeats, maar een donker no-waveconcert met een industriële, schelle sound waar menigeen zijn wenkbrauwen voor optrekt. Het ontbreken van de basgitaar paste perfect in het plaatje: sommigen smachtten naar het volle, dragende geluid van de bas, maar in het metalen verhaal van Radical Slave was daar geen plaats voor. De groep ging voor een grove, mechanische sound die erop gericht was om zoveel mogelijk krassen in de melodie te schuren. Naast bikkelharde, fysieke riffs, haalde Mauro voor de gelegenheid dan ook de meest schurende, atonale klanken uit zijn gitaar. In het geweldige ‘I am Robomat’ ging Radical Slave nog een stapje verder in hun schelle geluid. Mauro’s stem werd door een vervormer gehaald . Perotti blonk uit met zijn klinische rockdrums. Met een strakke en klankkleur trok hij agressief van leer in droge, korte drumpatronen die hij geleidelijk van meer textuur voorzag. Swartenbroeckx stond bij de openingsnummers in voor de geluidseffecten. De tijden van grote effectenkasten en elektronisch gepruts lijken voorbij, want Swartenbroeckx speelde tien minuten lang op een soort veredelde iPhone; visueel niet meteen boeiend, maar qua geluidservaring kon het wel tellen. Vluchtige ambienttapijten krulden zich tussen de kurkdroge drums en de schelle, repetitieve gitaarriffs en riepen de geest van Brian Eno op. Later nam Swartenbroeckx zelf ook een gitaar vast en zong hij ook. Zoals ook de provocerende noise van de no-wavebeweging niet massaal werd gesmaakt, waren er na afloop genoeg mensen die het niet eens waren met dit “arty-farty lawaai”. Het concert van Radical Slave was echter een geslaagde stijloefening van enkele topmuzikanten die een gemeenschappelijke passie hebben gevonden. Met Madensuyu kon de muzikale marathonloper even zijn adem en moed bijeenrapen voor aan de eindeloze slotsprint van Motorpsycho te beginnen. Niet dat de Gentenaars rustige wegdommelmuziek brengen. Drummer PJ Vandevondel en gitarist Stijn De Gezelle brachten een verfrissende mix tussen verstilde gitaarmomenten en alles uiteenrijtende noise-explosies. Het Gentse duo bekoorde met prachtige zanglijnen en donkere rock die slingerde tussen het melodische van Sonic Youth en het hypnotiserende en bezwerende van postrockgroepen als Mogwai, perfect gecombineerd in het hitje ‘Time’. Titeltrack van de laatste plaat ‘D is Done’ riep de geest op van Velvet Underground. Helaas probeerde het tweetal het feit dat er geen complete groep achter hen staat, op te vullen met wat elektronica. Helaas, want het was veel gepruts en bracht het ritme van de anders strakke set naar beneden. Bovendien hunkerden sommige nummers naar een stevig pompende baslijn. Duurloop, snelheidstraining, krachttraining, een uitgebalanceerd voedingsschema (onder meer koolhydraten) en een ijzeren motivatie zijn enkele ingrediënten die het goed volbrengen van een marathon mogelijk maken, aldus Wikipedia. Om een concert van Motorpyscho bij te wonen, moet een concertganger niet gek veel verschillen van de marathonloper. De Noren staan namelijk bekend om concerten van vlot tweeëneenhalf uur te geven waarbij uitgesponnen, sferische improvisaties worden afgewisseld met snelle, krachtige hardrock. De concertganger kan zich dan ook maar beter mentaal voorbereiden.
Motorpsycho
De set werd magistraal geopend met een prachtige versie van ‘Un Chien d’Espace’ van hun succesalbum ‘Angels and Daemons at Play’ uit 1997. Het nummer klokte af op bijna een half uur en nam de tijd om de melodieën uit te graven. Laag per laag werd het nummer traag opgebouwd om uit te barsten in een logge spacerockexplosie. Typisch voor Motorpsycho was het ontbreken van zang gedurende de eerste tien minuten. Vooral de scherpe synth- en gitaarverkenningen van Hans Magnus "Snah" Ryan imponeerden tegen een achtergrond van Pink Floydiaanse soundscapes die de melodieën van een ontstopbaar momentum voorzag. Het drietal uit Trondheim had wat last van weemoed naar de oude dagen en keerde vaak terug naar hun roots. Oude nummers werden vanonder het stof gehaald en er werd ook vaker teruggegrepen naar de stevigere stonerrocksound van in de begindagen. Zo kwam ook het tweede nummer van ‘Angels and Daemons at Play’. Het zeldzame ‘Timothy’s Monster’ was een nostalgisch cadeautje voor de fans die ook ‘Pills, Powder and Passion Play’ kregen. Het drietal bracht dit laatste nummer in al haar kaal- en simpelheid. Met de bezwerende versie met Jaga Jazzist in het achterhoofd werden de melancholische blaasarrangementen toch gemist. Het beenharde ‘Mountain’ is na meer dan een decennium terug op de setlist belandt. De stugge rockriff werd door unisono door bas en gitaar de zaal in gepompt. Het publiek ging er gretig op in en op de zwaar op de hand liggende drums van Kenneth Kapstad werd er éénvormig geheadbangd. De met feedback doordrongen improvisaties vertrokken uit repetitieve riffs, maar ontweken elke vorm van vervelende herhaling. Wederom was het Snah die voor vuurwerk zorgde. Complexe, dynamische melodieën bleven ongegeneerde en onaflatend geïnspireerd uit zijn gitaar rollen en bewezen waarom Motorpsycho één van de weinige bands is in het genre die rocknummers succesvol kan blijven rekken met magische jams. Even werd die magie doorbroken met wat commotie op het podium en kreeg de geluidsman de vinger van bassist Bent Saether die niet helemaal tevreden was met de klank van ’Starhammer’. De groep sloot de set af met een krachtige combo: met ruwe schoonheid in ‘Plan #1’ en met een hypnotiserende versie van ‘Gullible’s Travels’. Het publiek vroeg en kreeg meer. En welk nummer kon het anders zijn dan de evergreen ‘Vortex Surfer’? Het voordeel van een band als Motorpsycho is dat het geen twee identieke versies van één en hetzelfde nummer kan brengen. Hitjes als ‘Vortex Surfer’ blijven dan ook elke keer weer boeiend. De fans vroegen tevergeefs om een tweede encore. Na een psychedelische trip van maar twee uur en een kwartier keerden vele muzikale marathonlopers huiswaarts – vroeger dan verwacht, maar moe en tevreden. Setlist Un Chien d'Espace Timothy's Monster She left on the Sunship The Bomb-Proof Roll and Beyond Pills, Powders & Passionplays Mountain Giftland Starhammer Plan #1 Gullible's Travails ----------------------- Vortex Surfer
Meer over Radical Slave - Madensuyu - Motorpsycho
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
