The Vandermark 5 is het meest bekende en langst lopende van de vele projecten van werkbeest Ken Vandermark. Deze release is alweer de tiende van dit ensemble. Voor de liefhebbers: eerder dit jaar verscheen 'Alchemia', een box met opnames van een aantal concerten die de groep in 2004 in Krakow afwerkte en die uit zo maar eventjes twaalf cd's bestaat.
Zoals altijd laat Vandermark zich inspireren door het rijke jazzverleden. Door tal van jazzstijlen in de mixer te draaien, brouwt hij er een eigenzinnige, pittige cocktail mee. Invloeden van blues, freejazz, vrije improv, rock, bebop en filmmuziek zijn in de composities terug te horen, maar bovenal klinken de composities voornamelijk als Vandermark 5. Nog meer dan op vorige werk wordt op deze dubbelaar - en vaak binnen hetzelfde nummer - duchtig geswitcht tussen aanstekelijke, strakke ritmes met sterke melodielijnen en vrijere improvisaties en wilde solo's. Het eerste nummer van de eerste cd zet direct de toon. 'That Was Now' opent nerveus met een snelle ritmesectie en strakke blazerlijnen. Daarbovenop vuurt Rempis een snelle saxsolo af waarbij hij de toonladder op en af spurt en af en toe gecontroleerd uit de bocht gaat. Een lange break waarbij occasioneel elementen van het ritme worden hernomen, biedt de andere muzikanten soleerruimte. Op het einde wordt de jachtige puls hernomen en gaan alle blazers gezamenlijk compleet loos. 'Burn Nostalgia' start met melodieuze rockjazz, maar al snel schakelen drums en bas enkele versnellingen hoger en nopen - in ware bebopstijl - de blazers aan tot gedreven soleerwerk. Daarna ontpopt er zich een wringende passage waardoor de compositie eerder richting freejazz opschuift om uiteindelijk met het grootste gemak het snelle bebopritme weer op te pikken. 'Chance', opgedragen aan filmmuziekcomponist Nino Rota, opent als een melancholische ballad met ingetogen melodieën en een weemoedige baslijn. Een zwoele trombonesolo van Jeb Bishop maakt indruk. Ook hier draait het nummer plots uit op een superswingend, vingerknippend ritme om uiteindelijk via een bassolo met de beginmelodie te eindigen. 'Camera', met 18 minuten de langste track, bevat het allemaal: filmische intro, lange ijlere vrije improvisaties, nerveuze bebop, duellerende blazers, een spectaculaire drumsolo en gedreven freejazz. 'Vehicle' en 'Pieces of The Past' demonstreren nog eens duidelijk hoe solide de groep klinkt en swingen als de pest. Slechts op twee composities is er van uitgesproken stijlvermenging geen sprake. Op 'Suitcase' toont Vandermark 5 zich van hun meest traditionele zijde: een ontspannen swingende mid-tempo ritme met vrij conventioneel maar bijzonder knap soleerwerk. Hierbij roept de basklarinetsolo van Vandermark herinneringen op aan Eric Dolphy. 'Road Work' is dan weer een potje pure, vrije improv.
Het gemak en de perfectie waarmee de composities zijn uitgevoerd getuigen van heel veel klasse. Met de release van dit meesterwerk wordt het vertrek van trombonist Jeb Bishop aangekondigd. Ken Vandermark heeft echter al een waardige vervanger gevonden: cellist Fred Lonberg-Holm.
Meer over The Vandermark 5
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
