In de queeste naar goede brassbandmuziek is de Cory Band één van zes à zeven bands waar men met blind vertrouwen geluidsdragers van kan aanschaffen. Hoewel uitstekend gespeelde muziek per definitie oké is, trapt de eerste cd uit de reeks ‘Cory in Concert’ net iets teveel open deuren in. Black Dyke, Grimethorpe, YBS, Brighouse, Leyland of Fairey hebben al minstens één versie uitgegeven van Glinka’s ‘Ruslan and Ludmilla’, het zelfs in deze swingversie uitgemolken ‘Carnival of Venice’, ‘Abide with me’ (een van de allerbekendste hymnes), Respighi’s ‘Pines of Rome’, ‘Tribute to Glenn Miller’ en het bravourewerk voor xylofoon ‘Erinnerung an Zirkus Renz’. Voor iemand die voor het eerst kennis maakt met blaasmuziek zal dit misschien een openbaring van jewelste zijn, maar wie de rekken al vol hafabra heeft zitten moet tussen al deze herhaalde heruitzendingen originelere pareltjes zien te vinden.
En die zijn er zeker. In ‘Into the Light’ van Wilby geeft de solocornet de aanzet van een modern en toch plechtstatig werk dat als opener veel goeds belooft. Al even strijdvaardig maar tegelijk melodieus klinkt het naar de legendarische Ierse held genoemde ‘Cu Chulainn’, een fragment uit Karl Jenkins’ meesterwerkje ‘Adiemus’. Het contrast met de fijngevoelige bugelsolo van Joanne Childs (voor haar geschreven trouwens) in ‘Moonbeams’ kan amper groter. Vergeet de ietwat melige verwijzing van het werk – de maneschijn op een stil meer -, dit is bloedmooi. In dezelfde broze sferen verkeren Engelbert Humperdincks ‘An Evening Prayer’ en ‘Branwen’ van de jonge Welshe componist Cai Isfryn, waarin onze eigen Bert Vanthienen nog maar eens zijn wereldklasse op sopraancornet demonstreert.
Er zijn echter nog drie andere solowerken die pleiten voor de aanschaf van deze cd. Trombonist Chris Thomas toont zich nog maar eens van goudwaarde in Philip Sparkes ‘Capriccio for Trombone’. De levendige toon van verbergt de tragische aanleiding voor deze compositie: Black Dykes solotrombonist Brett Baker liet dit schrijven naar aanleiding van de vroegtijdige dood van zijn goede vriend en vaste recording engineer Mike Moor. De twee absolute hoogtepunten van ‘Cory in Concert’ zijn (helaas) fragmenten uit een groter geheel, namelijk de ‘Finale’ uit het lang verloren gewaande ‘Tweede Celloconcerto’ van Haydn en ‘A Troika? Tidy!’ ofwel het slotdeel uit het euphoniumconcerto van Karl Jenkins. Haydns werk kreeg van altosolist Owen Farr zelf een aartsmoeilijk arrangement aangemeten en het werk doet alleen maar meer hunkeren naar een nieuwe soloschijf van Cory’s beruchte grapjurk. ‘A Troika? Tidy’ heeft door de jingle bells in het begin wat weg van kerstmuziek, ergens in een Russische winter, maar David Childs etaleert hier zowel zijn fabuleuze techniek als zijn melodisch vermogen.
Deze release hinkt teveel op twee gedachten om van een topper te kunnen spreken een duidelijke beoordeling in sterren of punten is eigenlijk niet haalbaar. Wie de cd op zich beschouwt of de kwaliteit van de opnames zal vijf sterren verantwoord vinden. Bovendien kan men amper een betere plaat geven, met zowel vertrouwde deuntjes als echte uitdagingen, als men iemand wil introduceren in de wereld van de brassband. Een strenge beoordeling naar repertoirekeuze kan naar twee sterretjes leiden. Het blijft echter klasse.
