De Filharmonie is een orkest dat het celloconcerto genegen is. Vorig jaar nog speelden ze het eerste van Dmitri Shostakovich met Misha Maisky en ook Antonin Dvorak en Robert Schumann passeerden de voorbije seizoenen de revue met topsolisten Jean-Guihen Queyras en Steven Isserlis. Op vrijdag 18 maart was er opnieuw een absolute cellovirtuoos te gast bij het orkest. Paul Watkins soleerde in het minder gekende celloconcerto van Wiliam Walton. De avond werd verder Brits ingekleurd door dirigent Martyn Brabbins vertolking van Elgars Enigmavariaties.
Beginnen deed de Filharmonie echter met een symfonisch gedicht van onze landgenoot Lodewijk Mortelmans. In 'Mythe der lente' draait het kortweg om de vruchtbare ontmoeting van aarde en zonlicht. Het is dus een programmatisch werk met symbolistische inslag, typisch eind 19e-eeuws. Muzikaal vindt het een midden tussen impressionistische technieken en romantiek, waarbij de consistentie soms wat ontbreekt. De Filharmonie slaagde erin mooie contrasten naar voor te brengen en een goede sfeer te creëren. Hoewel een mooie inleiding, betreft het hier echter geen topwerk. Dat dit orkest dit repertoire speelt onder Martyn Brabbins hoeft niet te verbazen, wetende dat ze voor het platenlabel Hyperion samen een cd met orkestmuziek van Mortelmans opnamen.
Paul Watkins is naast cellist ook dirigent en dat liet zich voelen in zijn interpretatie van het celloconcerto van Walton. Niet alleen slaagde hij erin de enorm virtuoze partituur met glans te vertolken, nooit ging de technische moeilijkheid ten koste van de structuur binnen het werk en zijn delen. De grote kennis van de muziek die hij in zijn uitvoering etaleerde, kan misschien als een verlengde gezien worden van een voorliefde voor het Brits repertoire. Zo nam hij al een cd op met Britse cellosonates en verscheen recent zijn versie van de cellosymfonie van Benjamin Britten bij zijn vast label Chandos.
Tot slot waren de 'Enigmavariaties' te horen, het werk dat voor Edward Elgar de grote doorbraak in eigen land (maar ook daarbuiten) betekende. De variaties op een eigen thema zijn alle gelinkt aan vrienden van de componist, waarvan de initialen in de partituur staan. Het enigmatische van de compositie schuilt minder in de ontmaskering van hun namen, dan in wat Elgar zelf omschreef als "het thema dat tussen de noten aanwezig is". Hoewel dit tot vandaag reden tot discussie is onder musicologen, hoeft de luisteraar zich daar niet veel van aan te trekken. Boven alles blijft het een prachtig georkestreerd en fantasievol werk met de meest ontroerende passages.
Jammer genoeg liet de Filharmonie het meesterwerk niet tot zijn volle wasdom komen. De kleine nuances, de noodzakelijke spanningsvolle opbouw, het spelen met texturen binnen de strijkers waren te weinig aanwezig. Een algemene notie van eendimensionaliteit was de uitvoering niet vreemd, waarbij ofwel op volle kracht, ofwel wat slapjes werd gespeeld. Enkel de klarinetsolist, Benjamin Dieltjens, kon hierin overtuigen en mocht de dirigent met het orkest bereikt hebben wat deze solist vermocht, dan zou dit fenomenaal stuk meer recht aangedaan zijn.
In wat bedoeld was als een meeslepend lyrische avond beginnend bij Mortelmans en eindigend bij Elgar, kon enkel het tussenliggend celloconcerto echt bekoren. De verdienste hiervan ligt echter grotendeels bij de absolute topsolist Paul Watkins.
