Hij heeft er lang over gedaan, maar enkele jaren geleden kwam Han Bennink dan toch op de proppen met een band waarbinnen hij en hij alleen de scepter zwaait. Vreemd genoeg voelde de Nederlandse drummer, die deel uitmaakt van de originele Instant Composers Pool-triniteit en die een pionier is van de Europese vrije improvisatie, nooit de behoefte een eigen ensemble in het leven te roepen. Met het allereerste Han Bennink Trio legt hij dankzij de inbreng van de jongelingen Simon Toldam en Joachim Badenhorst een link met de nieuwe generatie improviserende musici. ‘Bennink & Co.’ is de tweede release van het drietal op een handvol jaren tijd.
In verhouding tot de honderden opnames waar Han Bennink aan meewerkte is twee platen slechts een voetnoot. Toch geniet de band ondertussen al een zekere bekendheid en neigen de bezigheden van het trio uit te groeien tot een volwaardig hoofdstuk. ‘Parken’ (ILK, 2009) was een behoorlijk goede start, maar het vervolg is beter. Benninks vazallen spelen zich op dit album meer in de kijker, tot groot jolijt van de Nederlandse drummer, die zijn enthousiasme niet kan verbergen wanneer een solist op toerental raakt of wanneer een interessant idee wordt geopperd.
Het palet van de groep is op enkele jaren tijd ook aanzienlijk uitgebreid. De tracklist met zowel standards, groepsimprovisaties als eigen werk is dan wel vergelijkbaar met die van ‘Parken’, de uitwerking is minder voorspelbaar en bovendien diverser. De geïmproviseerde aanloop ‘Klein Gebrek Geen Bezwaar’ vertrekt zo van simpele patronen en gaat via Steve Reich-achtige phasing over in een trillende eruptie. Composities als ‘Kiefer’ en ‘Dog’ (beide van de hand van Toldam) combineren dan weer gevaarlijk klotsende ritmes met heel basale muzikale figuren en roekeloze solo’s. In de vrije improvisaties, hier vaak fungerend als intermezzo’s, zit de luisteraar best klikvast in zijn zetel want met de basklarinet van Badenhorst op kop worden haarspeldbochten genomen tegen waanzinnige snelheden.
Het gaat er wel eens stevig aan toe met andere woorden, maar het repertoire is overal op maat van de meestal ritmisch denkende Bennink. De compositorische bijdragen van Toldam zijn een droom voor de improviserende swingdrummer, zozeer zelfs dat de korte motieven van ‘Kiefer’ lijken te zijn gebaseerd op shuffle ritmes. Ook Badenhorsts ‘Ganz’ is spek voor zijn bek en ook bij de luisteraar zal dit stuk zeer in de smaak vallen. De zoete en onschuldige melodie verenigt Thelonious Monk met stride en daar weet de 70-jarige drummer met zijn zwak voor oude jazz natuurlijk wel raad mee.
Fijn om te weten is dat deze plaat werd opgenomen in JazzCase Dommelhof in Neerpelt, niet meteen de bekendste jazzkeet van Vlaanderen, maar toch een belangrijke speler binnen het provinciale netwerk van Motives for Jazz. Dankzij ‘Bennink & Co.’ weet men nu dat in Limburg ooit een roetsjbaan stond die Bobbejaanland tot een ordinaire kermis degradeerde en die roetsjbaan droeg de naam Han Bennink Trio.
