Nicolas Kummert is vooral bekend als saxofonist van Groove Thing en het kwartet van Alexi Tuomarila. Met zijn eigen project Voices laat hij zich in heel andere gedaanten horen, waarvan de ene al overtuigender is dan de andere.
Zoals Voices al aangeeft, krijgen de stemmen een centrale plaats toebedeeld, al zou het enkelvoud logischer geweest zijn, want vaak wanneer er meerstemmige zangpartijen klinken, gaat het om de gestapelde vocalen van Kummert zelf. Wie op basis van de vocale inbreng een cd vol klassieke songs verwacht, is bij Kummert aan het verkeerde adres. De stemmen nemen een prominente plaats in, maar vervullen tegelijkertijd een belangrijke rol binnen de arrangementen. Eigen composities en stukken van Thelonious Monk, Salif Keita en Burt Bacharch worden op een heel eigen wijze aangekleed, waardoor de vocale inbreng van Kummert, hoewel geen groot zanger, toch tot haar recht komt.
Opener ‘Petit Simon Millionaire’ rechtvaardigt meteen de projectnaam en leidt de cd in met een heel eigen, psychedelische sfeer. Het hele nummer is gebaseerd op een steeds herhaalde, woordloos gezongen melodie die op verschillende toonhoogtes terugkeert. Het duurt even voor de track uit de startblokken geraakt. Pas wanneer pianist Jozef Dumoulin boven de begeleiding komt dartelen en later Kummert zelf (als zanger en saxofonist) het heft in handen neemt, geraakt de groep op gang. Jammer genoeg is dit laatste niet in alle nummers het geval, niet in het minst door het soms makke solistische werk dat te gemoedelijk klinkt en niet beklijft. Dat het bij momenten wel lukt is voornamelijk te danken aan een harmonisch ruimer denkende Jozef Dumoulin.
Aan variatie geen gebrek. ‘Monk’s Dream’, overgezet naar een asymmetrische maatsoort, wordt in een funky reggaeversie gespeeld en in ‘La Théorie des Cordes’ zijn minimalistische tendensen hoorbaar. Voor ‘Affaires de Famille’ (met de band en Kummert zelf op hun stevigst) en Keita’s ‘Folon’ (met kora-immitatie) duiken de muzikanten de wereld van de Afrikaanse muziek op. Halverwege dit laatste nummer belandt de band jammer genoeg in zuiders, lounge-achtig vaarwater.
Ook Bacharachs ‘Close to You’ (bekend in de versie van The Carpenters) klinkt wisselvallig. Het metrisch vrije begin met de muziekdoos doet heerlijk sprookjesachtig aan en laat nogmaals horen dat Kummert zo zijn eigen ideeën heeft over (bestaande) muziek. Later volgt nog een fraaie passage waarin Kummert en gitarist Hervé Samb elkaar noot per noot afwisselen, maar daarna verzandt de muziek in een gezapige kerstsfeer die pas verdwijnt wanneer Dumoulin het nummer harmonisch gaat uitrekken.
Kummerts omgang met teksten is ook niet altijd even sterk. In ‘Compagnon des Mauvais Jours’ (een tekst van Jacques Prévert) reciteert hij de tekst te snel om inhoud, stemkleur en ritmiek te laten inwerken. Bovendien zit er in het gezongen refrein een erg storende fout tegen het woordaccent in het steeds herhaalde zinnetje.
‘One’ laat Nicolas Kummert Voices horen als een project met leuke ideeën, waarvan de uitwerking echter te wensen overlaat. Van enggeestigheid kan de band niet beticht worden: afwisseling is ontegensprekelijk aanwezig, een duidelijke lijn jammer genoeg wat minder.
Meer over Nicolas Kummert Voices
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
