Dik een jaar na 'Blue Saga' is 'It's Gone' er al, de tweede cd van het Jef Neve Trio. Of misschien toch niet helemaal, want in tegenstelling tot het eerste album waar drummers Lieven Venken en Teun Verbruggen elkaar afwisseld, is de drumstoel nu exclusief voor Verbruggen. Samen met pianist Jef Neve (tevens componist van de meeste tracks) drukt hij zijn stempel op deze cd die uitblinkt door evenwicht en natuurlijkheid. Bij Neve primeert duidelijk het melodische op het ritmisch complexe. Met zijn gevoel voor heldere composities, soepele lijnen en een bij momenten schitterend openvouwende opbouw, toont hij zich een pianist in de lijn van Keith Jarrett en Brad Mehldau. Vooral in 'Sofar & Stillaway' zijn de referenties duidelijk: een wat verhakkelde piano-intro gaat over in een thema waaronder een akkoordenschema staat, zo klaar als pompwater. Deze harmonische helderheid biedt Neve alle kans om geleidelijk aan de muziek open te laten bloeien tot een stralend, vol geluid dat toch heel melodisch blijft. Even later doet Teun Verbruggen er nog een schepje bovenop en neemt hij Neve en Verbist mee op sleeptouw naar een haast extatische toestand die echter nooit opruiend of brutaal wordt.
Bovendien sluit het drumwerk van Verbruggen mooi aan bij het spel van Jef Neve. Net als de pianist lukt het Verbruggen om mooi te laveren tussen het traditionele van de jazz en wat er net buiten ligt. Naast swing schudt hij even gemakkelijk groove-achtige ritmes uit zijn mouw zonder dat de muziek expliciet funk of pop wordt. Het resultaat is een tintelende, soepele en bovenal natuurlijke drive die de muziek steeds op het punt van veranderen zet. Binnen de tandem Neve-Verbruggen poneert bassist Piet Verbist zich minder expliciet in het totaalgeluid, maar steunt en verbindt hij zijn twee jongere collega's.
Op twee tracks duiken als wonderlijke surplus vier koperblazers op: trombone, bastrombone, tuba en de trompet van Bert Joris. Door hoofdzakelijk te arrangeren in lange noten krijgt Neve's muziek dan een filmische sfeer die haast sacraal wordt. 'Lament' zet in met een repetitief en hypnotiserend patroon van drumbrushes, waarop de piano eenvoudig aansluit met telkens twee akkoorden. De hese trompet van Joris verleent de muziek extra ruimte, die nog uitgebreid wordt wanneer de andere kopers binnenkomen en de muziek als het ware laten opstijgen. Nog pakkender is 'Its' Gone'. Bij de entree van de lage koperblazers kondigt zich een kerkkoraal aan, dat vervolmaakt wordt wanneer de trompet het dan al bekende thema er bovenop laat zweven. Zo breed en episch als de muziek dan de ruimte vult, zo moeilijk zal het voor de luisteraar zijn om kippenvel te verbergen.
Later op de cd passeren o.a. nog schuifelende ballads, meer snel-bebopgericht werk en 'Get Yourself a Wheelchair': een uptempo swingstuk. De manier waarop de drie muzikanten hier subtiele tempoveranderingen binnensmokkelen (in het thema en tijdens de solo) moet de genadeslag geven voor wie op dat moment nog niet gevallen is voor 'It's Gone', een cd die het allemaal heeft: groots en frivool, gedoseerd en met klasse.
Meer over Jef Neve Trio
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
