Het gaat goed met de klassieke cd-markt: zelden of nooit worden cd's uitgebracht die teleurstellen. Het verschil zit hem dus tussen cd's die gewoon goed zijn, en cd's die nét iets meer hebben. En een cd met twee kanjers van vioolconcertos, uitgevoerd door een van de grootste violisten ter wereld is zeker wat om naar uit te kijken. Anne-Sophie Mutter voert het overbekende concerto van Tchaikovski uit, samen met het zeker niet minderwaardige concerto van Korngold. Wiener Philharmoniker en London Symphony Orchestra, beiden gedirigeerd door Mutters man André Previn, begeleiden de soliste.
Dat Anne-Sophie Mutter geen katje is om zonder handschoenen aan te pakken bewijst ze nogmaals op deze cd, die blijk geeft van haar grote virtuositeit en gevoel voor theater: toegegeven, Tchaikovski is afhankelijk van een zekere dosis spektakel om geapprecieerd te kunnen worden, maar wat Mutter hier neerzet kunnen weinigen haar nadoen. Een wervelende virtuositeit wisselt ze af met een volle, zigeunerachtige lyriek, rijk en krachtig van toon en vol met vibrato. Lichte speelsheid hoeft de luisteraar niet te verwachten maar het zelfverzekerde spel dat Mutter met het orkest speelt is adembenemend. Het tweede deel van het Tchaikovski concerto, een canzonetta, biedt weinig adempauze want Mutter speelt een ongelooflijk romantische, lyrische solopartij vol zelfbeklag en droefgeestigheid. Hier primeren helderheid en bescheidenheid (of althans meer dan in de andere delen) en dit geeft een betoverend resultaat, namelijk een van de weinige echte introverte stukjes muziek die Tchaikovski ooit schreef.
Erich Wolfgang Korngold was, net als zijn grote voorbeeld Mahler, een Boheemse jood, en werd in zijn tijd vooral bekend met filmmuziek. Korngold werd namelijk in 1934 uitgenodigd om naar Amerika te verhuizen en muziek te schrijven voor de eerste Hollywood- producties. De muziek die hij in de volgende jaren schreef herwekte hij in 1945 tot een vioolconcerto. Het mag niet verbazen dat de stijl van Anne-Sophie Mutter ideaal is voor de rijke, volle harmonieën van deze componist. Een eerste deel met symfonische allures, waarbij de vioolsolo continu in dialoog gaat het orkest wordt gevolgd door een traag en teder tweede deel, waarbij vibrafoon voor een ongewone klankkleur zorgt. Bij het beluisteren van dit werk wordt al snel duidelijk hoezeer Korngold zijn stempel op latere filmmuziek gedrukt heeft. Dramatische filmmuziek gaat hand in hand met nauwelijks verbogen citaten uit het werk van Mahler. Het laatste deel is een waar huzarenstukje van adembenemende virtuositeit: een wervelwind onder impuls van Mutter die de luisteraar meesleept naar een groots einde.
Anne-Sophie Mutter is in vele stijlen thuis, maar deze cd geeft de indruk dat het romantische en laat-romantische repertoire haar wel bijzonder goed ligt. Vol vuur, met een grote en open toon (erg zuiver, dat wel natuurlijk) en met een heel wijde, natuurlijke vibrato speelt zij een beide concertos op een overtuigende manier. Dat het anders en even goed kan is geen leugen maar een cd als deze zal zeker bij heel veel mensen aanslaan.
Meer over V/C
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
