De vierde dag van Jazz Middelheim was zonder meer de dag waar de meeste ogen op gericht waren. Op het programma eerst Bzzz Pük featuring Nguyen Lê, aangekondigd als een funky jazz-collectief rond Aka Moon-drummer Stéphane Galland, dan Fred Hersch, die bij velen nog was blijven hangen als de tengere pianist die op een virtuose manier luchtige en frivole jazz had gebracht op de vorige editie. En als "top of the bill" keek iedereen rijkhalzend uit naar het Wayne Shorter Quartet dat deze dag mocht afsluiten. Als voorprogramma op al dit moois was er eerst nog Randy Weston, die de Singel vulde met een combinatie van Amerikaanse en Afrikaanse ritmes en mocht het Vlaamse collectief Woody! in Park Den Brandt en onder een stralende middagzon sfeer brengen voor de jongsten.
Bzzz Pük
Bzzz Pük, dat naast Stéphane Galland ook nog bestaat uit trombonist Geoffroy de Masure en bassist Linley Marthe, gingen speciaal voor de gelegenheid van Jazz Middelheim de uitdaging aan om ook de Vietnamees-Franse gitarist Nguyen Lê bij de groep te betrekken. Deze gitarist bracht naast een verbluffende techniek ook zijn grote liefde voor Jimi Hendrix mee. Een oplettende luisteraar verwachtte hier al meer rock dan op een over het algemeen wat conservatief jazzfestival gewoon is. En zo bleek ook. Terwijl de drums van Stéphane Galland stoomden en groovden als een gek en Linley Marthe dit nog versterkte, zette Geoffroy de Masure knappe solo's neer die het over het algemeen wat aan kracht en structuur misten. Door het spelen met effecten, muffler en verschillende blaastechnieken, wist het spel van De Masure de knappe composities vorm te geven. Kracht en structuur waren echter in overvloed aanwezig bij de solo's van Nguyen Lê. Met sample-effecten en ijle voicings ondersteunde hij daar waar nodig, maar hij ging vooral voluit in solo's waar hij feilloos en bijzonder creatief Jimi Hendrix' bluesrock combineerde met jazz-akkoorden, funk-fusion ritmepatronen en soms zelfs een ud nabootste of flamenco-stukjes ten beste gaf. Daarbij waren de solo's gedurfd hard en was het nog nauwelijks merkbaar dat Jazz Middelheim eigenlijk een jazzfestival is.
The Fred Hersch Trio + 2
Voor wie de "wall of sound" van Bzzz Pük een beetje te veel van het goeie was en vooral liefhebber was van meer traditionele jazz, kwam nadien bij het Fred Hersch Trio + 2 ongetwijfeld aan zijn trekken. Fred Hersch was twee jaar geleden al met zijn trio te gast op Jazz Middelheim. Dit keer breidde hij zijn ritmesectie bassist Drew Gress en drummer Nasheet Waits uit met trompettist Ralph Alessi en tenorsaxofonist Tony Malaby. Ondanks deze samenstelling bracht het kwintet nummers die voornamelijk van de cd 'The Fred Hersch Trio + 2' kwamen, in de lyrische en luchtige manier die zo typisch is voor Fred Hersch. Vrolijke nummers zoals 'Alike', 'The Riddle Song' en 'Forerunner' maakten meteen duidelijk hoe strak virtuoos en typisch de muzikale expressie van het Fred Hersch Trio + 2 wel is. Een mooie en eenvoudige basismelodie, een vrolijke baslijn en knappe en toegankelijke solo's. Tijdens 'Black Dog Pays a Visit' en nadien ook bij 'Out Some Place' was de sfeer dan weer eerder melancholisch-depressief en heel filmisch, maar zonder zwartgallig en donker te worden.
Het is door deze lichtheid aan te houden, zonder evenwel in te boeten aan kwaliteit en virtuositeit dat Fred Hersch en zijn muzikanten het publiek kan blijven boeien. Heel ironisch begon het later tijdens 'Rain Waltz' ook echt te regenen, wat enkel nog voor meer intimiteit zorgde in de barstensvolle tent. Als slotstuk kreeg het publiek dan nog 'The Chase', waar voornamelijk saxofonist Tony Malaby met een prachtige solo het concert mocht afsluiten. Het publiek dacht er echter anders over en riep het kwintet nog op het podium voor een bisnummer, dat Fred Hersch graag voorzag. Heel attent koos hij voor 'Fall', een nummer van de man die nam hem zou komen: Wayne Shorter.
Wayne Shorter Quartet
Wilfried Haesen kondigde het Wayne Shorter Quartet aan zoals het ook met recht en rede mag genoemd worden: "The Best Quartet in the World". Het kwartet van tenorsaxofonist Wayne Shorter, bassist John Patitucci, drummer Brian Blade en pianist Danilo Perez is dan ook werkelijk feilloos op elkaar ingespeeld en vanaf het eerste moment is het duidelijk waartoe het in staat is. Naar drummer Brian Blade kijken is bijvoorbeeld gewoon al een plezier. Zijn hele gezicht verraadt de emotie die hij in zijn spel legt en hoe hij fijngevoelig strakke ritmes met vrije improvisatie afwisselt. Ook bij John Patitucci en Danilo Perez was datzelfde enthousiasme terug te vinden. De drie partners in deze ritmesectie wisselden voortdurend blikken met elkaar, stemden onverwachte initiatieven op elkaar af en tijdens elk nummer werden verschillende glimlachsalvo's gedeeld om elkaars exploraties te ondersteunen.
Heel sterk was de input van pianist Danilo Perez. Bij momenten was de spanning tussen hem en Wayne Shorter gewoon magisch en visueel zichtbaar. Het gezicht van Wayne Shorter sprak dan ook boekdelen: ook hij genoot met volle teugen van het musiceren met deze groep fantastische muzikanten. Om even aan te tonen met welk gemak Wayne Shorter zich zelf voelde of begaf in dit alles, een krachtig moment tijdens het eerste nummer: Shorter stoort zich wat aan de opstelling van de micro en begint wat passief met de microfoons te spelen, maar tegelijkertijd ongestoord met zijn linkerhand verder te soleren. Shorter combineert emotionele eloquentie in zijn spel met subtiele virtuositeit. Eenvoud waar nodig, kracht waar gewenst – voornamelijk wanneer hij een sopraansax in zijn handen had. Gedurende de anderhalf uur durende pure muzikale magie was er geen moment dat dit kwartet verveelde en kreeg daarom ook een verdiende staande ovatie. Pure klasse.